Bij ons wekelijkse bezoek aan haar zien we een rouwkaart liggen. Willem, 92 jaar. Iets ouder dan zijzelf is. Zij heeft genoeg van het leven, vindt dat zij klaar is, kan na een herseninfarct nog heel goed nadenken, maar niet meer uit haar woorden komen. Je ziet haar worstelen als zij iets wil vertellen. Altijd een zeer zelfstandige vrouw geweest, tennissen en tot op haar 87 ste jaar nog op de fiets. Als jonge moeder van 37 jaar werd ze weduwe en bleef alleen met 4 kinderen achter. Zonder ooit nog een partner in haar leven toe te laten heeft zij haar verdere leven geleid. En nu is zij klaar. Kan niet meer praten zoals vroeger, heeft gelukkig nog wel veel humor en hoopt iedere nacht dat zij haar ogen niet meer open hoef te doen. Wat had Willem? Ach, ik weet het niet, kunnen wij uit haar mond begrijpen. Vroeger zeiden we dan (als grapje in het gezin) hij is gestorven aan zijn hoektanden. Nou zelf heeft ze die niet meer, dus dat is voor haar ook al geen optie. Gelaten wacht zij af, is tevreden met hoe zij geleefd heeft en zit op niemand weer te wachten. Als ... trrrrrrr…