Als ik mijn ogen dichtdeed kon ik het gegil van de huwelijkskandidaten nog horen. Ze waren al een tijd echt weg. Ik keek naar de onbekende, hoge palen met bladeren om mij heen. Hoe werden ze genoemd, bomen? Het gras was zacht onder mijn blote voeten. De zon wierp haar stralen door het dak van bladeren waardoor ik na enige tijd mijn versleten tuniek uitdeed. Zweetdruppels stroomden langs mijn gezicht en bungelden aan mijn kin voordat zij hun weg richting de aarde begonnen. Ik genoot van de stilte, eindelijk was ik alleen. Eindelijk lieten ze mij met rust. Tussen de bomen in de verte zag ik een hoge rots met daarin een opening, als een zwarte scheur die al het zonlicht opslokte. Daar was het vast koeler. Om de rots heen stonden vele gelen bloemen met in het midden een tuit, net als lippen. Het gras werd zand en toen koude steen naarmate ik dichterbij kwam. Langzaam stapte ik het duister in. ‘Hallo!’ riep ik. Iemand antwoordde: hallo! Ik was niet alleen! Zo zacht als ik kon plaatste ik mijn voeten op de grond en verschoof met mijn tenen de scherpste stenen. ‘Kom tevoorschijn!’. Weer een antwoord: kom tevoorschijn. Ik wilde weten wie het was. Toen mijn ogen gewend waren aan het weinige licht zag ik achter in dit stenen huis een plas water. Mijn keel voelde als zand en ik rende erop af. Ik ging op mijn knieën aan de rand zitten en bracht mijn lippen naar het oppervlak. In het water leefde het mooiste wezen dat ik ooit had gezien. Die kon ik niet opdrinken! Ik sloot net als het wezen mijn mond en staarde naar het prachtige gezicht. ‘Wat ben je mooi,’ zei ik. Wat ben je mooi, antwoordde het wezen. Ik kon alleen maar staren.