“Ik wil niet klinken als moeder, maar dat klinkt wel echt buitenaards,” zeg ik, terwijl ik Johanna wantrouwig aankijk. “Nee, niet buitenaards, het is de machine van de toekomst zegt Tim.” “Hoe werkt dat dan? Dat stemmen horen van vele kilometers verderop?” “Nou, het is een zwarte doos en bovenop zit een stok die je eraf kan halen. Aan die stok zit een soort touw en de stemmen gaan door dat touw heen en komen uit de stok van die ander.” “Dat geloof ik niet. Er kunnen echt geen stemmen door een touw gaan, je houdt me voor het lapje.” “Nee, echt! Tante Maria heeft dezelfde en dan kan je stemmen heen en weer sturen, ik heb het zelf gehoord.” Ze lijkt serieus te zijn. “Maar je kan geen stemmen naar mij sturen?” “Nee, alleen als jij er ook een hebt.” “Dat wil ik wel, zo’n tolofoon. Dan hoef ik ook niet meer die lange brieven te schrijven naar oom Thomas waarbij ik weken moet wachten op een antwoord.” “Geen tolofoon, een telefoon. En oom Thomas moet er dan ook een hebben,” herinnert Johanna mij eraan. “Oh ja.” Mijn gezicht betrekt. “Ik denk niet dat vader dat kan betalen. Hij verdient in de fabriek niet zoveel.” Dan komt er een fantastische gedachte in me op. “Maar als hij nou met die telofoon van thuis uit zijn werk zou kunnen doen…” “Wat een mal idee. Hij zou zijn stem naar de fabriek kunnen sturen, niet zijn handen,” zegt Johanna geïrriteerd. “Oh ja, het spijt me,” zucht ik. Ik had me weer eens laten meeslepen door mijn fantasie.