Ik wil niet klinken als mijn vader, maar het zal moeten. Ik geef hem niet graag gelijk, maar nu moet ik toch toegeven dat hij hier de meerdere was. Hij zei het vorig jaar al: ‘Jongen, er gaat een revolutie komen, neem het maar van mij aan. Als mensen het niet naar hun zin hebben, laten ze dat altijd merken.’ Ondanks dat hij het zag aankomen kwam het toch als een schok, zoiets komt altijd uit het niets. Wie verwacht er nou in godsnaam dat de grootste gevangenis van Parijs wordt bestormd, wie voorspelt dat? Hoe is het zover gekomen? Ik hoorde ze vanmiddag voorbij stormen, het was zelfs zó erg dat de grond trilde, al die mensen renden als een kudde wilde buffels naar de gevangenis. Nu begint het. Ikzelf had er ook naar gehunkerd, het kon zo echt niet verder. Toen die mensen voor ons huis langs renden ging er een ongelooflijk mooi gevoel door mijn lichaam, iets dat ik nog nooit had gevoeld, misschien omdat ik nooit zelf iets had ondernomen, maar nu was er dit. Een geweldige angst, en tegelijkertijd enthousiasme viel over me heen als een deken. Voor een moment leek het alsof ik was vastgebonden aan mijn stoel, ik kon me niet bewegen. De adrenaline gierde door me heen. Mijn hart pompte het bloed harder dan ooit door mijn lichaam. Ik had de plotselinge drang op te staan, een hooivork uit de schuur te halen en mee te rennen. Dus dat deed ik, ik stond op en rende als een dolle naar de schuur. Toen ik terugkwam stond mijn vader me in de weg. ‘Waar ga jij naartoe?’ Ik hoefde alleen maar naar buiten te wijzen en hij wist het al. ‘Daar komt niets van in.’ Teleurgesteld en boos ging ik zitten, hijgend, maar ergens wist ik dat alles nu ging veranderen. Nu zou het beginnen.