Ik banjerde door mijn tuin, in mijn hemd, nog ongeschoren, genoot van de planten die kriskras door elkaar groeiden, en van de sprinkhaantjes en spuugbeestjes die een plekje zochten in de groene rimboe. Ik wierp een blik op de tuin van de buren, een strak grasveld, ingeklemd door perkjes waar de bloemen, elk op hun goed overwogen plaats, samen een levend kunstwerk vormden. Of het nou koud was, of juist warm, of hij aan het schoffelen, poten, of harken was, (had ik hem niet eens met een schaartje de randjes van het gras zien bijwerken), buurman zag er in alle omstandigheden onberispelijk en gedistingeerd uit. Wat zijn we toch verschillend. Zou dat ook op andere terreinen zo zijn? Ik leefde bijvoorbeeld een buitengewoon geregeld leven, was betrouwbaar, evenwichtig en vriendelijk, deed nooit onbezonnen dingen, dronk nooit te veel wijn of bier, en vergewiste me er altijd van dat ik op een instemmende blik mocht rekenen, als ik eens iemand aanraakte, al was het maar met één vinger. Hoe zou dat met buurman zijn? Als ik ’s avonds tussen kwart voor elf en elf uur op mijn bed lag en naar het plafond staarde, dan fantaseerde ik daar wel eens over.