Mabel stond op tafel. Dit was op zich niet ongebruikelijk. Op dit uur van de dag kwam het met zekere regelmaat voor dat zij bovenop deze tafel klom. Ze danste er graag. Vooral na haar vijfde glaasje wijn. De stamgasten, die haar al een klein leven lang kenden, zongen er bij -behalve dan dat geen van hen werkelijk zingen kon: “Hé, Mabel! Kom van die tafel! Hé, Mabel! want met je hakken, hak je putten in het blad!” Waarop zij immer giechelend als een schoolmeisje haar schoenen uitdeed. Als zij een ondeugende bui had, zong ze schor terug: “Ach, harken, Lekker stelletje stijve harken, Kom er toch bij, Dans met mij En voel je nog slechts Een klein stukje stijf.” Ze had de schalkse knipoog erbij in de loop der tijd geperfectioneerd, met het puntje van haar tong net zichtbaar in de linker mondhoek. Maar vanavond, heupwiegend op kousenvoeten op tafel, zong zij niet. Ze wilde zo graag iets anders. Iets nieuws. Iets wat niemand verwachtte, iets wat wild en onbezonnen was. Want nog nooit had zij daadwerkelijk een man ertoe kunnen bewegen met haar te dansen. En zo stond Mabel op tafel. En huilde.