Ik vraag me nog steeds af wat hem steeds vaker, steeds meer, naar de wijn deed grijpen; de angst voor wat kon komen, of de schaduwen van wat was gedaan. Hij was gelovig, op zijn manier. Hij hield van rituelen. Of hield hij zich daaraan vast? Hoe dan ook; er speelde geen kind in onze straat dat niet gedoopt was en niet geboren was uit een huwelijk dat was ingezegend door de pastoor. Dat de verwekking eerder, in een onbezonnen van zonde vervuld moment had plaatsgevonden, dat de in het wit getooide bruid een leugen verkondigde, dat kon worden weggebiecht. Zo noemde hij dat: wegbiechten. Hij zei vaak dat er geen zonde kleefde aan het beëindigen van een leven als onderhandelingen en waarschuwingen nergens toe hadden geleid. Misschien wel te vaak. Dat ik nu toch denk dat hij zijn twijfels had. Donderdagmiddag, twee uur, leek heilig voor hem. Dan liep hij over het steile pad naar de kerk, naar de biechtstoel. De rest van de middag besteedde hij aan het aanharken van het grind op het kerkhof. Donderdagavond zat hij in De Kroon en beantwoordde iedere vraag met een dwingend 'Morgen hebben we het er over. Nu niet.' Toch weer een vervolg op: http://www.schrijvenonline.org/forum/themaforums/… en eerdere pulp.