In de auto zijn we allebei stil. Met een zacht geruis rolt het asfalt onder de wielen weg. We stappen voor ons huis zwijgend uit. De voordeur laat dezelfde kraak horen als de dagen ervoor. De woonkamer ziet eruit zoals we die in onze haast hadden achtergelaten, rommelig. Even later gaan we ieder met onze dagelijkse bezigheden verder. Er hoeft nog niet gepraat te worden. Met een kopje thee en een chocolaatje praten we straks verder. Manlief en ik gaan in gesprekken pijnlijke onderwerpen nooit uit de weg. Na weinig woorden zijn we het ook vanmiddag snel eens met elkaar. Natuurlijk, het is een moeilijke beslissing, maar we weten nu in ieder geval waar we aan toe zijn. Ik ook? Een licht gevoel van twijfel overvalt me, maar ik pak me snel weer bij mijn lurven. Gedecideerd worden de afspraken, die nodig zijn in het voortraject, gemaakt. Familie en vrienden wil ik zelf informeren. “Oh, ik zou precies hetzelfde doen,” is vaak het antwoord. Zou dat echt zo zijn? Ik kan er niet te lang bij stilstaan, voor mij nadert “dag X”. In de laatste dagen breekt soms het zweet mij uit en krijg ik een knoop in mijn maag. Maar dat mag. Hij gaat weg, komt nooit meer terug. Een pop-up venster neemt even bezit van mijn hoofd. Of is het een zij? Ik voel de knoop uit mijn maag verdwijnen en kan weer glimlachen. De avond voor dag X nemen manlief en ik de tijd voor het noodzakelijke afscheid. Voor het slapen gaan drinken we nog een glaasje wijn. **** De stem van een verpleegster dringt tot mij door. Ik hoor mijn naam. “Is het voorbij?”vraag ik met mijn ogen dicht. De verpleegster antwoordt bevestigend. “Hij is dus weg…” Niets kon ik mij erbij voorstellen. Nu ook nog niet. Langzaam beweegt mijn rechterhand naar links. Ik voel en weet: Mijn linkerborst is er niet meer…