#132 Leegte is niet leeg
Ze zwaait naar me. Ik huil. Zij gaat lachend haar dood tegemoet. Vol vertrouwen houdt ze de hand vast van wat eigenlijk haar angst had moeten inboezemen. Ze huppelt met hem mee het tuinhekje uit. De zon schijnt en op een paar wolkjes na is de lucht strak blauw. Het gras voelt als fluweel. Waarom lijkt alles zo perfect op deze vervloekte dag? Ik hoor haar lach nog naschallen in het steegje. Terneergeslagen loop ik naar het vijvertje. Kringen in het water omarmen mijn tranen. De stilte suist in mijn oren. De wereld vervaagt. Kleuren lopen in elkaar over. Het blauwe van de lucht verdwijnt in het water. De groene bomen lossen op in het gras. Ik kan geen onderscheid meer maken. Steek een mes door je hart en je hebt misschien een kleine voorstelling van de pijn die ik voel. Een brandmerk is er niets bij. Ik voel me zo verdomd leeg. De kleuren beginnen langzaam weer samen te vloeien: het rood stroomt naar het rood, groen wordt één prachtige kleur groen, een regenboog. Duizelig laat ik me achterover vallen. Het fluwelen groen vlecht zich tot een kussen. De zon schijnt als een warme deken om mij heen. De leegte is niet donker. Nee, de leegte is niet leeg. Ze woont hier, hier in mijn hart. De goudblonde krullen, de kristalblauwe oogjes, ze leeft hier, in mijn lege plek.
Dit fragment doet me afvragen
Lid sinds
14 jaar 3 maandenRol
GameAlien de tekst doet mij
Lid sinds
8 jaar 8 maandenRol
Dag Game Alien, Een droevig
Lid sinds
9 jaar 11 maandenRol
sorry voor de hoeveelheid
Lid sinds
8 jaar 1 maandRol