# 132 Keerpunt

Zij zei dat het haar niets uitmaakte, dat ik van de straat was. Ik had niet het gevoel dat ze me alleen maar stoer vond. Ik geloof nog steeds dat ze net zo verliefd op mij was, als ik op haar. Ze is de enige die me echt heeft gezien. Ook de enige die me ooit heeft gevraagd waar ik van droomde. Ze was de laatste die me ooit straffeloos heeft mogen uitlachen. Niet omdat ze zo mooi lachte, maar vanwege de blik in haar ogen toen ik zei dat ik het meende. 'Echt?' vroeg ze. 'Echt,' zei ik. Het is nog niemand gelukt de blik te beschrijven van een meisje van vijftien dat haar hart opent. Hoe kun je iets verwoorden dat nog grenzeloos puur is? Iedere poging zou dat bezoedelend weerspreken. Ik kan alleen beschrijven waar ik toen naar verlangde; dat ik hoopte voor de rest van mijn leven iedere dag in haar ogen te mogen kijken om haar te kunnen vertellen dat ik 12 oktober nooit zou vergeten en haar te kunnen vragen of zij het ook nog wist. Nu is ze vaak op tv. Steeds vaker. En laatst had ze het over mij, zonder dat ze het echt over mij had. Over keerpunten in het leven ging het. En dat ze haar vader nu, achteraf, dankbaar was. Ze vertelde dat ze had gehuild toen haar vader haar had gedwongen die drie woorden te schrijven. 'Het is uit, bedoel je?' vroeg Eva Jinek, die daarmee nog maar eens onderstreepte dat zij ook op vriendschappelijke voet stond met een toekomstig minister. Na een invoelend 'Heftig, op die leeftijd' en 'Het had dus heel anders kunnen lopen', passeerden studie en carrière de revue. Ik vind haar nog mooier dan toen. Toen ze mijn keerpunt was; Fredo's 'Zie je wel?' ---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- Pulp biedt grenzeloze mogelijkheden. En daarom weer een fluks uit de mouw geschud vervolg op: http://schrijvenonline.org/forum/themaforums/weke… en hetgeen daaraan voorafging.