#130 Twaalf uur

Ik kan nog steeds niet geloven dat ik hier echt ben. Ik verklaarde Joost voor gek toen hij thuis kwam met de maskers. ‘Dat is niks voor ons. Zo zijn wij helemaal niet.’ Daarna kwam de achterdocht. ‘Jij wil natuurlijk legaal vreemdgaan!’ Hij liet me met rust en dat was genoeg om erover na denken, wat op internet te zoeken en vervolgens toch geïnteresseerd te raken. ‘We gaan alleen om te kijken en voor de sfeer. Geen seks met anderen.’ De mannen zijn al binnen, dan volgen wij. De zenuwen gieren door mijn lijf. De vrouwen zijn allemaal zo mooi en zo ongelooflijk sexy. Ik stel mezelf gerust met de gedachte dat ik hier alleen voor Joost ben. Ik scan de ruimte die slechts door kaarsen is verlicht, ik zie geen hand voor ogen. Mijn ogen schieten van links naar rechts en mijn hart bonst in mijn keel. Waar is hij? Ik wil me omdraaien en terug gaan, dit was een slecht idee. Dan draait de achterste man zich om en herken ik het zwarte masker dat hoort bij mijn lichtroze exemplaar. Hij heeft alleen maar oog voor mij. Hij is woest aantrekkelijk in de lange zwarte cape, zijn ogen glijden langs mijn lichaam. Hij komt achter me staan, legt zijn handen op mijn heupen en we wiegen op de opwindende tonen van de zwoele muziek. Ik voel zijn warme lichaam tegen mijn rug, hij streelt mijn buik, mijn heupen. Zijn lichaam voelt als een warme cocon. Hij kust me zachtjes in mijn hals en ik voel zijn opwinding tegen mijn billen. Langzaam leidt hij me naar één van de deuren, het is lang geleden dat ik zo’n zin in hem had. De gong slaat twaalf uur, maskers af. Het masker valt, mijn hart zinkt. ‘Wie ben jij?’