Hendrik betrad het kantoor dat op warme dagen te koud was, en op koude dagen te warm. Stan zat stiekem te internetten. Geen porno, dat werd hier toch geblokkeerd. “Hoe gaat het?” zei Hendrik. Hij ging zitten. “Hard voor weinig, maar nooit chagrijnig.” Zei Stan, chagrijnig klinkend. Hendrik zag de kleine wondjes op zijn gezicht. Het leek alsof zijn huid was gebarsten. “Wild weekend gehad zo te zien.” Zei Hendrik. “Gevochten met je vriendin? Te diep in het glaasje gekeken?” Stan zei niets. Toen viel het Hendrik op dat hij ook bloeddoorlopen ogen had. “Dat ziet er niet goed uit. Misschien moet je even naar de bedrijfsarts. Die zegt dan toch wel dat je kan blijven doorwerken omdat je nog niet dood bent, maar misschien komt hij wel met…” “Verandering.” “Wat?” “Ik maak veranderingen door.” “Je gezicht,” zei Hendrik, opeens erg nerveus klinkend. “Het lijkt net alsof het loslaat, alsof je een masker draagt.” “Ik draag ook een masker. Wil je dat ik het afdoe?” Hendrik wilde nee zeggen, maar Stan was al begonnen met het maken van onsmakelijke kokhalsgeluiden. Een soort vlezige rauwe aardappel kroop door zijn mond naar buiten. Het leek alsof Stan iets probeerde te zeggen, maar hij klonk alsof hij een balknevel in zijn mond had. De aardappel werd steeds groter en dikker, en de immense omvang deed Stans wangen openscheuren als een goedkoop katoenen shirt. Het drukte zijn ogen door de kassen naar buiten, ze zaten nog vast aan de optische zenuwen die er bijhingen als spaghettislierten. De aardappel kletterde op Stans toetsenbord, zo groot als een overvolle pedaalemmerzak. Het had een paar blinde ogen, en een kleine, tandeloze mond zonder waarneembare tong. Het schreeuwde als een pasgeboren baby. Hendrik voelde iets warms door zijn broek lopen, en viel flauw voordat hij kon gillen.