Als ik het gekraak hoor draai ik me razendsnel om, trek mijn wapen en richt het op de herkomst van het geluid. Maar mijn vinger blijft haken op de trekker, haalt deze net niet over. Verstijfd blijf ik staan, de rugtas vol met gestolen eten en flessen drinken hangt zwaar aan mijn schouders. Mijn blik en de loop van het geweer zijn strak gefocust op de verstoring van de stilte. Het kleine meisje en ik staren elkaar wantrouwend aan. Haar haren staan alle kanten op en het T-shirt dat ze aan heeft is zo lang dat het bijna tot op de grond komt. Met grote, bruine ogen kijkt ze me aan, doodstil, wachtend totdat ik over haar lot beslis. Ik heb geen keuze, ik moet haar doden. Dat is de afspraak die we hebben: geen mens die ons ziet kan dat ooit navertellen. Als iemand ons rapporteert aan het hoofd zijn we er geweest. Niemand verlaat de controle van de gemeenschap, niemand. De beloning voor het vangen van een wegloper is hoog en de mensen zijn arm en wanhopig. Maar dit meisje is hooguit zes jaar. Ik heb eerder mensen doodgeschoten, maar nog nooit een kind. Hoe kan ik met mezelf leven als ik een ongewapende kleuter vermoord? Met een zucht laat ik mijn wapen zakken en hurk ik voor haar neer. “Zie je deze rugzak? Daar zit allerlei lekkers in.” Ik steek uitnodigend mijn hand naar haar uit. “Kom maar mee, dan mag je met mijn vrienden en mij mee eten.” Als ik haar niet kan doden, dan neem ik haar mee. Een scherpe pijn in mijn rechterzij. Ik krimp ineen en snak naar adem. Mijn hand laat het pistool los en drukt zich tegen mijn ribben. Warm bloed gutst over mijn vingers. Ik hoor voetstappen en voel een ruk aan mijn haar. “We hebben er een! Goed gedaan Christina, dat wordt een feestmaal vanavond!” Het laatste wat ik zie is de uitgelaten glimlach van het meisje. Had ik haar maar gedood.