Lid sinds

12 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

# 129 Eén been voorwaardelijk

Eén been voorwaardelijk Otto K. zit onderkoeld op de houten bank naast de deur van de operatiekamer. Hij staart wezenloos voor zich uit. Het zweet parelt op zijn voorhoofd. Ondanks zijn hoge leeftijd en stramheid van gewrichten danst zijn linkerbeen ritmisch op de bal van de voet op en neer. Buiten vriest het licht en binnen is het niet veel warmer. De lamp boven de deur van de operatiekamer springt op groen en de deur zwaait open. Twee operatieassistenten in lichtblauwe slobberpakken rollen een bed naar buiten en lopen ermee naar de verkoeverkamer. In het voorbijgaan ziet Otto K. dat er een oude man in ligt. Vanaf zijn lies liggen de dekens plat op het matras. Met zijn rechtermouw veegt Otto K. zich het zweet van zijn voorhoofd. Hij ruikt angst. Weldra zal hij naar binnen geroepen worden. De advocaat, die Otto K. van staatswege was toegewezen, was van mening dat hij zijn uiterste best had gedaan om het misdrijf in de laagste categorie ‘landverraad’ behandeld te krijgen. Landverraad kende vijf gradaties. Schuld in de hoogste categorie betekende onherroepelijk de doodstraf. Otto K. werkte al vijftig jaar voor het Ministerie van Staatsveiligheid; lange tijd als spion, de laatste jaren als meesterkraker van geheime, vijandelijke codes. Toen zijn geheugen het een keer liet afweten en hij een cruciale vergissing maakte, werd hij op staande voet ontslagen en aangeklaagd wegens landverraad. Het vonnis luidde: amputatie van beide benen, waarvan één been voorwaardelijk, met een proeftijd van vijf jaar. ‘In hoger beroep hebben wij geen schijn van kans’, zo praatte de staatsadvocaat indringend op Otto K. in. ‘Alle steekhoudende argumenten heb ik al in mijn pleidooi aangedragen.’ ‘We kunnen toch een póging doen! Als we…’, probeerde Otto K. wanhopig. Maar zijn advocaat onderbrak hem: ‘Dat is het slechtste wat we nu kunnen doen. De straf kan hoger uitvallen. Geloof me, meneer K., wij hebben geen poot om op te staan deze alleszins redelijke uitspraak aan te vechten. Bedenk dat u over een maand vijfenzeventig wordt en dat u daarna nog vijf jaar, tot aan uw euthanasie-gerechtigde leeftijd, van uw pensioen kunt genieten. Tel uw zegeningen meneer K.’, zo sprak de raadsman hem bemoedigend toe.

Lid sinds

10 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
@Dos, het is van een absolute gruwelijkheid. [Vanaf zijn lies liggen de dekens plat op het matras.]; mooi omschreven, een landverrader ging hem voor. Op een onderkoelde narratieve manier, omschrijf je door de staat geregisseerde amputaties waarna Otto K. zich met een beetje geluk vijf jaar later het leven uit mag jagen. Ook ontbreekt je karakteristieke Dos-humor niet. :thumbsup:

Lid sinds

12 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
@Dos, het is van een absolute gruwelijkheid. [Vanaf zijn lies liggen de dekens plat op het matras.]; mooi omschreven, een landverrader ging hem voor. Op een onderkoelde narratieve manier, omschrijf je door de staat geregisseerde amputaties waarna Otto K. zich met een beetje geluk vijf jaar later het leven uit mag jagen. Ook ontbreekt je karakteristieke Dos-humor niet. :thumbsup:
Dit kan gebeuren in maatschappijen waar de mens ondergeschikt wordt gemaakt aan de macht van de staat. Mili, waar schuilt voor jou de karakteristieke Dos-humor? Dank voor je reactie. (bionische ogen bevallen uitstekend :) )

Lid sinds

10 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
@Dos, de rode naaldhakken enfin verwijderd? Hoe voelden ze? :D Het zijn niet zozeer humoristische woorden die ik kan aanwijzen of het moet in deze tekst zijn: 'Tel uw zegeningen.' Het is je ondertoon. Voor mij altijd (lichtelijk) spottend. Ongeacht waar je over schrijft. Dat voel ik aan als humoristisch. Keep up the good work going, rare aap.

Lid sinds

12 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
@Dos, de rode naaldhakken enfin verwijderd? Hoe voelden ze? :D Het zijn niet zozeer humoristische woorden die ik kan aanwijzen of het moet in deze tekst zijn: 'Tel uw zegeningen.' Het is je ondertoon. Voor mij altijd (lichtelijk) spottend. Ongeacht waar je over schrijft. Dat voel ik aan als humoristisch. Keep up the good work going, rare aap.
Mili, de naaldhakken voelden heel wat comfortabeler dan jouw vlijmen. Zelf vond ik het vonnis 'één been voorwaardelijk' het leukst.

Lid sinds

10 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
Dos, die is ook superleuk. Viel me als eerste op. Zal wel over mijn hakken zijn gestruikeld om het niet te vermelden. :confused:

Lid sinds

7 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
@DosWijnhof, mooie opbouw, dreigend, maar ook komisch: "wij hebben geen poot om op te staan" en "Tel uw zegeningen meneer K." zijn zinnen die je ondanks de gruwelijkheid doet glimlachen. Graag gelezen, Connie

Lid sinds

7 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Bizar verhaal, goed verzonnen, indringend geschreven en een mooie opbouw. Geen poot om op te staan, dat geeft dan weer een leuke, zwarte humor aan het verhaal. :p

Lid sinds

15 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Dag Dos, je weet zelf niet dat je gruwelijk verhaal een tekst vol zwarte humor is? Onbegrijpelijk. Ondanks de gruwel laat je bijtende spitsvondigheid mij glimlachen. "Graag gelezen" dus. :o

Lid sinds

7 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
'Het vonnis luidde: amputatie van beide benen, waarvan één been voorwaardelijk, met een proeftijd van vijf jaar.' Fan-tas-tisch. Hoe kom je erop?

Lid sinds

12 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Dag Dos, je weet zelf niet dat je gruwelijk verhaal een tekst vol zwarte humor is? Onbegrijpelijk. Ondanks de gruwel laat je bijtende spitsvondigheid mij glimlachen. "Graag gelezen" dus. :o
Dag Blavatski, schrijf ik ergens dat ik zelf niet weet dat er humor in mijn verhaal zit? Dank voor je reactie.

Lid sinds

12 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
'Het vonnis luidde: amputatie van beide benen, waarvan één been voorwaardelijk, met een proeftijd van vijf jaar.' Fan-tas-tisch. Hoe kom je erop?
In een goed doordachte dystopie is een dergelijk vonnis voor de hand liggend; zonder humor. Dank voor je reactie.

Lid sinds

8 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Je hent geweldig in woorden en woordspelingen, Dos. Bijtend en laconiek. Van amputatie van ledematen tot de doodstraf. Dos, alsjeblief, laat me eens weten wat de strafmaatregelen zijn voor de drie overige gradaties van landverraad. Zo iets ter hoogte van de schaamstreek? :D Met zijn rechtermouw veegt Otto K. het zweet weg. >> in je derde zin staat al het voorhoofd vermeld, dus zou ik het hier weglaten. Of het moet okselzweet zijn ?! wij hebben geen poot om op te staan OM deze alleszins redelijke uitspraak aan te vechten.

Lid sinds

12 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Je hent geweldig in woorden en woordspelingen, Dos. Bijtend en laconiek. Van amputatie van ledematen tot de doodstraf. Dos, alsjeblief, laat me eens weten wat de strafmaatregelen zijn voor de drie overige gradaties van landverraad. Zo iets ter hoogte van de schaamstreek? :D Met zijn rechtermouw veegt Otto K. het zweet weg. >> in je derde zin staat al het voorhoofd vermeld, dus zou ik het hier weglaten. Of het moet okselzweet zijn ?! wij hebben geen poot om op te staan OM deze alleszins redelijke uitspraak aan te vechten.
Marlie, jouw vette grijns verraadt dat je zelf beter weet welke strafmaatregels de overige gradaties landverraad inhouden. Wat heb jij in gedachten? Zelf heb ik er nog niet over nagedacht. Eerst schrijf ik dat het zweet op zijn voorhoofd parelt en later dat hij dat met zijn rechtermouw er vanaf veegt. In die laatste beweging ruikt hij angstzweet, van onder zijn oksel. Ik heb angstzweet vervangen door kortweg 'angst'. Teveel zweet achter mekaar is niet mooi en de lezer moet maar doorhebben dat het onder zijn oksel vandaan komt. Voorhoofdzweet ruikt niet. Dank voor je reactie.

Lid sinds

8 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Alle verhalen die ik over deze opdrachten gezien heb, hebben één ding gemeen. Er is geen greintje menselijkheid meer in de toekomstige samenleving. Maar de strafmaatregelen zijn dan weer middeleeuws :rolleyes: Ondanks de gruwelijkheden, met een glimlach gelezen :thumbsup:

Lid sinds

12 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Alle verhalen die ik over deze opdrachten gezien heb, hebben één ding gemeen. Er is geen greintje menselijkheid meer in de toekomstige samenleving. Maar de strafmaatregelen zijn dan weer middeleeuws :rolleyes: Ondanks de gruwelijkheden, met een glimlach gelezen :thumbsup:
Meta, dankvoor je glimlach. Erg menselijk.

Lid sinds

12 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Lieve Dos, je tekst is weergaloos, vooral de titel. En ik weet niets toe te voegen. Nu schrijf ik 'lieve Dos', maar eigenlijk zit ik hier met dichtgeknepen keel en een omgekieperde maag wezenloos te huilen. (Kan dat? Nou ja, stel je er maar iets bij voor.) Ik vind amputaties eng, doodeng. En de gruwelijkheid van mensen nog enger. Dat die arme man daar op zijn oude dag braaf moet zitten wachten op het amputeren van zijn gezond dansend been. Oh Dos! :crybaby:

Lid sinds

12 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Jouw verhaal is gruwelijk, dat hebben er al meer geconstateerd. Ik probeerde de handelingen die je beschrijft, en de gesprekken met Otto op een meer psychologisch vlak te benaderen, hoe iemand geestelijk van alles wordt afgenomen, of door ontbinding van de mens, of door ontbinding door anderen. Beetje ver gezocht misschien op de vroege morgen, maar toch.

Lid sinds

12 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Heerlijk, een dystopie die aan het lachen maakt; "één been voorwaardelijk" is een instant klassieker, wat mij betreft.
Een dystopie an zich is al erg genoeg. Met een vleugje humor wordt hij al beter verteerbaar. Dank voor je reactie.

Lid sinds

12 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Lieve Dos, je tekst is weergaloos, vooral de titel. En ik weet niets toe te voegen. Nu schrijf ik 'lieve Dos', maar eigenlijk zit ik hier met dichtgeknepen keel en een omgekieperde maag wezenloos te huilen. (Kan dat? Nou ja, stel je er maar iets bij voor.) Ik vind amputaties eng, doodeng. En de gruwelijkheid van mensen nog enger. Dat die arme man daar op zijn oude dag braaf moet zitten wachten op het amputeren van zijn gezond dansend been. Oh Dos! :crybaby:
Och lieve Elyse, heb ik je aan het huilen gemaakt. Dat was echt de bedoeling niet. Het is ook niet zo slecht met Otto K. gesteld als het zich in eerste instantie laat aanzien. Door ruimtegebrek was ik niet instaat het hele verhaal te vertellen. Otto K. mocht van tevoren zelf bepalen welk been eraf moest. Hij koos voor zijn linker been, wetende dat de pestkoppen dan het rechter zouden amputeren, en daar was hij echt blij mee. Dat been nl. stond stijf van de reumatiek, van boven tot beneden, had totaal versleten kniegewrichten en had spataderen die onophoudelijk vreselijke jeuk veroorzaakten. Hij was het liever kwijt dan rijk, en dat ook nog eens gratis. Uiteraard kreeg Otto K. van tevoren een ruggenprik. Hij zat rechtop in een stoel en keek vergenoegd toe hoe ze zijn klotebeen eraf zaagden. 's Avonds mocht hij al hinkelend naar huis. Dit wetende, Elyse, zal je tranenstroom wel doen afnemen, nietwaar?

Lid sinds

12 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Jouw verhaal is gruwelijk, dat hebben er al meer geconstateerd. Ik probeerde de handelingen die je beschrijft, en de gesprekken met Otto op een meer psychologisch vlak te benaderen, hoe iemand geestelijk van alles wordt afgenomen, of door ontbinding van de mens, of door ontbinding door anderen. Beetje ver gezocht misschien op de vroege morgen, maar toch.
Maddy, ik verwijs naar hierboven. Het is allemaal zo erg niet. Bovendien is Otto K. zo mager als een lat en heeft aan één been meer dan genoeg. Dank voor je medeleven.