# 129 Eén been voorwaardelijk

@Dos, het is van een absolute gruwelijkheid. [Vanaf zijn lies liggen de dekens plat op het matras.]; mooi omschreven, een landverrader ging hem voor. Op een onderkoelde narratieve manier, omschrijf je door de staat geregisseerde amputaties waarna Otto K. zich met een beetje geluk vijf jaar later het leven uit mag jagen. Ook ontbreekt je karakteristieke Dos-humor niet. :thumbsup:

@Dos, de rode naaldhakken enfin verwijderd? Hoe voelden ze? :D Het zijn niet zozeer humoristische woorden die ik kan aanwijzen of het moet in deze tekst zijn: 'Tel uw zegeningen.' Het is je ondertoon. Voor mij altijd (lichtelijk) spottend. Ongeacht waar je over schrijft. Dat voel ik aan als humoristisch. Keep up the good work going, rare aap.

Dag Dos, je weet zelf niet dat je gruwelijk verhaal een tekst vol zwarte humor is? Onbegrijpelijk. Ondanks de gruwel laat je bijtende spitsvondigheid mij glimlachen. "Graag gelezen" dus. :o

'Het vonnis luidde: amputatie van beide benen, waarvan één been voorwaardelijk, met een proeftijd van vijf jaar.' Fan-tas-tisch. Hoe kom je erop?

Je hent geweldig in woorden en woordspelingen, Dos. Bijtend en laconiek. Van amputatie van ledematen tot de doodstraf. Dos, alsjeblief, laat me eens weten wat de strafmaatregelen zijn voor de drie overige gradaties van landverraad. Zo iets ter hoogte van de schaamstreek? :D Met zijn rechtermouw veegt Otto K. het zweet weg. >> in je derde zin staat al het voorhoofd vermeld, dus zou ik het hier weglaten. Of het moet okselzweet zijn ?! wij hebben geen poot om op te staan OM deze alleszins redelijke uitspraak aan te vechten.

Sterk verhaal, Dos. Mijn complimenten.

Alle verhalen die ik over deze opdrachten gezien heb, hebben één ding gemeen. Er is geen greintje menselijkheid meer in de toekomstige samenleving. Maar de strafmaatregelen zijn dan weer middeleeuws :rolleyes: Ondanks de gruwelijkheden, met een glimlach gelezen :thumbsup:

Heerlijk, een dystopie die aan het lachen maakt; "één been voorwaardelijk" is een instant klassieker, wat mij betreft.

Lieve Dos, je tekst is weergaloos, vooral de titel. En ik weet niets toe te voegen. Nu schrijf ik 'lieve Dos', maar eigenlijk zit ik hier met dichtgeknepen keel en een omgekieperde maag wezenloos te huilen. (Kan dat? Nou ja, stel je er maar iets bij voor.) Ik vind amputaties eng, doodeng. En de gruwelijkheid van mensen nog enger. Dat die arme man daar op zijn oude dag braaf moet zitten wachten op het amputeren van zijn gezond dansend been. Oh Dos! :crybaby:

Jouw verhaal is gruwelijk, dat hebben er al meer geconstateerd. Ik probeerde de handelingen die je beschrijft, en de gesprekken met Otto op een meer psychologisch vlak te benaderen, hoe iemand geestelijk van alles wordt afgenomen, of door ontbinding van de mens, of door ontbinding door anderen. Beetje ver gezocht misschien op de vroege morgen, maar toch.