De wereld voelt leeg aan. Geen vogels in de lucht, nog geen mier op de grond. Leeg door het gebrek aan levende wezens. Behalve ik dan. Ik bevind me nog steeds in deze vreemde wereld. Huizen staan leeg, deuren open. Er staan auto’s op de weg. Portieren wijd open, maar ze zijn leeg. Er is niets. Zelfs geen geluid. Levende wezens waren blijkbaar verantwoordelijk voor al het lawaai op de wereld. De bomen en planten zijn er nog, maar de bladeren hebben allang losgelaten, alsof ook zij geen deel meer willen uit maken van de leegte. De takken worden steeds witter. Ze zullen mij uiteindelijk verlaten. Ik snap niet waarom ik gespaard ben. En ik begrijp al helemaal niet waarvan ik gespaard ben. Ik werd op een dag wakker en er was niemand meer. Nu overleef ik alleen maar. Eet andermans eten. Loop door andermans huizen, bekijk foto’s van mensen die er niet meer zijn. Het plaatsje waar ik nu ben is klein, weinig huizen. Er staat een mooi blauw geverfd huis met een veranda. Ik stel me voor dat hier een gelukkig gezin woonde. Weer vraag ik me af wat er van ze geworden is. Maar het heeft geen zin. Ik heb heel lang naar aanwijzingen gezocht maar er is gewoon niets. Toch loop ik naar binnen, om eten te zoeken. En foto’s te bekijken. De woning is smaakvol en warm ingericht. In de woonkamer staat een vogelkooi. Tegen beter weten kijk ik naar de bodem. Leeg. Gek dat je kunt hopen op een vogellijkje. Ik sta naar de fotolijstjes te kijken. Blije foto’s van een leuk gezin. Een glimlach rond mijn mond door de lachende gezichten. Een geluid. Ik kijk verward op. Het klinkt als… Snel loop ik richting het geluid. Het plotselinge ervan verwart me. Maar het is een telefoon. Ik zoek als een bezetene en vind een draadloze in de houder naast de bank. Zonder te aarzelen druk ik op de groene knop. Mijn stem klinkt schor. “Hallo?”