Het “gemis” van een zelfingenomen schrijver, Tja zelfingenomen is hij zeker en altijd heel kritisch over andere werken. Een gepassioneerd literair kopstuk dat moet het zijn, hij heeft zeker zijn kwaliteiten. Ze neigen mijns inziens te veel naar het lugubere en agressieve negatieve . Kapot maken zal hij. Geen warme inborst, geen liefelijk gerieflijk schrijven maar een prestigieuze koele kikker op alle fronten gelikt en gebekt. Op elke punt- komma- of tussenwoord- schrijfstijl is uiteraard wat op aan te merken. Er is wat van te leren, maar soms hangt het zo samen met hoe het wordt gezegd. Zou een vrouw hem weleens over zijn bol hebben geaaid hebben toen hij klein was? Hem gezegd hebben dat het niet uitmaakte wat hij werd of wat hij deed als hij maar gelukkig was. Zou er wel een juf zijn geweest die tussen zijn weerbarstige lugubere pen streken, in zijn opschrijfboekje door, hem af en toe zei trots op hem te zijn omdat hij was wie hij was. Of was het een juf die duidelijk een voorbeeld gaf over waar punten en komma’s kwamen te staan en hoe het taaltechnisch hoorde, en elk fout item met een rode pen doorkruiste. Het hem daarna nog honderd keer liet schrijven opdat hij niet vergat hoe het moest. Die arme jongen thuis omdat hij moest nablijven met de blaren nog op zijn vingers, toen hij thuis kwam er nog eens van langs kreeg, Zo verbitterde in zijn bestaan. Liefde en houden van begon een eng verhaal te worden. Een leven lang samen een fout sprookje, Zou er iemand oprecht van hem gehouden hebben hem tot in het diepst van zijn ziel geraakt hebben en hem in een euforische staten gebracht? Of was het brute lust en behoefte naar tenminste een geluksgevoel. Of was het een slechte imitatie van de oertijd waarbij paren aan de orde van de dag behoorde en het niet uitmaakte met welke vrouw. Als hij tenminste maar verlost werd van zijn oerdriften, voortplanten van je soort je eigen zelfingenomen persoonlijkheid. Hoe meer hoe beter ? Ik weet het niet, jij?