wekelijkse schrijfopdracht #128: Al te vaak Acht paar natte wanten hangt over de verwarming, acht paar natte laarzen staat voor de kachel en acht paar alleraardigste wangetjes verzamelen langzaamaan wat kleur in afwachting van de warme chocolade, zoals Anna die altijd klaarmaakt wanneer arme schaapjes als deze aanwaaien bij haar armzalige Waldgasthaus, waar betalende klanten al jaren niet meer aankloppen. Vanachter haar bar slaat Anna dan gade hoe ze met klamme handen de koppen dampende drank omvatten. Het gebeurt vaker dan je zou denken. Sinds Hans en Grietje viral waren gegaan op de social media en hun vader het succesverhaal verder had weten uit te melken in de nationale en internationale berichtgeving, stuurden steeds meer ouders hun kinderen op zoek naar heksen het bos in, hopend dat zij enige huishoudelijke vaardigheden en een vette schatkist rijker terug zouden keren. Het dichte bos waar Anna woonde leek buitengewoon geschikt, te meer daar oudere mensen zich nog vaag iets herinnerden over het afgelegen Gasthaus, waar zij als kind snoep en koek toegestopt kregen door de vrouw des huizes, terwijl hun ouders bier dronken op het terras. Zo was het begonnen. Maar daarvan heeft Anna geen weet. Zij heeft geen internet en kan zich enkel verbazen over het feit dat er nooit meer iemand opbelt om een kamer te reserveren. Zonder website zullen toeristen haar nooit meer vinden en leeft het Waldgasthaus enkel voort in verhalen van gasten uit vervlogen tijden, die langzaamaan legenden worden. En nu zitten er weer acht stakkers aan haar bar en Anna snapt wel dat ze zo verheugd reageerden op haar aanbod binnen te komen voor iets lekkers, maar niet waarom ze haar schamele bezit monsteren alsof ze iets zoeken. Ze tuurt in haar cacaoblik en snapt bovenal dat dit zo niet lang meer kan doorgaan. “Hoe groot is uw oven, eigenlijk?”