#5: Dodelijke ongerustheid

Ik sta steeds op uit bed om op de patio beneden te kijken vanuit mijn slaapkamerraam, wanneer komt Monique nu? We hadden afgesproken twee uur en nu is het al tien over drie, zal ik of zal ik niet aankloppen bij mijn buurman? Per slot van rekening is zijn dochter, Ramona ook mee met het stel. Leuke openhartige meisjes beide. Ramona en Monique hebben elkaar hier ontmoet. We zijn exact op hetzelfde moment bij onze appartementjes aangekomen. Had ik nu het telefoonnummer van Ram haar vader maar in mijn telefoon gezet! Een schot, jezus nee, daar zal je het hebben. IJselijk gegil. Ik gluur over de rand van mijn balkon naar beneden. Ik zie een man met een bivakmuts op en zou het een geweer zijn in zijn handen? De laatste uren hier en dan dit, ik sta te trillen op mijn benen, mijn hart bonst zowat uit mijn borst. Ik ben bang dat die vent daar beneden het kan horen. Waar zijn de meisjes??? Het is nu doodstil en de man zwaait met zijn wapen, ik zie het door mijn balkonspijlen. Hij schiet in de lucht en ik deins achteruit mijn kamer in. Tot mijn stomme verbazing zie ik prachtig vuurwerk boven onze patio. De man schiet weer en een salvo van prachtige fonteinen spuit in het rond met daar uitschietende fel gekleurde ballen. Ik hoor giechelen op de achtergrond, muziek dondert nu over de patio en confetti is overal. Er wordt heel hard op mijn voordeur geramd. Nog steeds bonst mijn hart in mijn keel. Ik doe open en daar staat de vader van Ramona: ‘Wat een act hè, wat vind jij ervan?’ Ik kan alleen maar hakkelen. Hij slaat een arm om me heen: ‘Grapje Klaartje, grapje, kom we gaan beneden een biertje meepakken met onze meiskes!’