#127 Vervelende kerstdagen

'Kunt u een beetje opschieten, meneer? Ik heb geen uren de tijd.' Die heb ik wel maar ik heb geen zin om op dit getreuzel te wachten. 'Pak iets en loop door.' De man keek me verwijtend aan. 'Nou, nou, dame, u hoeft niet zo chagrijnig te reageren. Morgen is het kerst.' 'Mij een zorg.' 'Een beetje liefdevoller reageren op uw medemens zou u geen kwaad doen. Ik kijk naar de uiterste houdbaarheidsdata van de producten, omdat ik zo veel mogelijk in voorraad wil hebben. Na vandaag wordt de winkel gesloten. Daarom is alles voor de helft van de prijs te koop.' 'Logisch met die stomme feestdagen voor de deur.' 'Ik bedoel dat de zaak failliet is.' 'O? Dat wist ik niet.' Ik bond wat in. 'Dan moet ik ook maar het een en ander extra inslaan.' Ik had helemaal niet in de krant gelezen dat de supermarkt het niet meer kon trekken. 'Het wordt elke dag erger met de sluitingen,' reageerde ik nu een stuk vriendelijker. De man knikte. 'Eigenlijk hoef ik voor de kerst niets bijzonders te kopen. Ik ben alleen. Een gezellig diner zit er dus niet in.' 'Heeft u geen familie?' 'Dat wel, maar mijn kinderen vieren hun eigen feestje. Daar past vader niet bij. Mijn vrouw is twee jaar geleden overleden en sindsdien komen de kinderen nog nauwelijks langs. Brengt u de kerst wel met familie door?' 'Nee, ik ben helaas ook alleen.' Hij tikte op m'n schouder. 'Zullen we dan samen kerst vieren?' Ik lachte. 'Waarom niet? Bij u of bij mij?' 'Liever bij mij. Ik heb er altijd wat moeite mee om naar anderen te gaan.' 'Prima. Laten we dan maar allemaal lekkere spullen kopen.' 'Ondanks de grauwe lucht heb ik het gevoel dat de zon schijnt,' zei hij. Ik antwoordde dat ik er net zo over dacht.