Toen Tommy zeven was, moest hij maandenlang, vanwege ernstige ziekte van zijn moeder, bij zijn oom Cor en tante Ger logeren. Vanaf het moment echter dat hij weer thuis was, waren de beide families gebrouilleerd. Tommy begreep er niets van. Hij had het daar zo leuk gehad. ‘s Avond speelden ze vaak spelletjes en in de weekenden gingen ze meestal ergens naartoe. Waarom wilden ze elkaar ineens niet meer spreken? Was het zijn schuld? Was hij te lastig geweest? Tommy voelde zich schuldig. Zijn ouders wilden er absoluut niets over zeggen. Zijn hele jeugd vroeg hij zich af wat er gebeurd was. Toen Tommy vijftien was, stapte hij op de trein voor een rit naar zijn oom en tante. Hij vreesde dat ze hem niet wilden spreken, maar dat viel mee. Op zijn vraag waardoor de ruzie was ontstaan, hoorde hij een raar verhaal. “Je vader denkt dat ik jou indertijd seksueel heb misbruikt. Daarom wil hij nooit meer iets met mij te maken hebben.” “Hoe kan dat nou? Er is toch nooit wat gebeurd?” “Nou, Tommy, jij schijnt dat zelf gezegd te hebben.” “Ik? Nee hoor. Echt niet.” “Maar je vader beweert van wel. Hoe kan dat dan?” “Oh jee …, misschien weet ik het, oom Cor. Ik heb indertijd gezegd dat u bijna elke avond met mij gespeeld hebt. Mijn vader begon toen te briesen van kwaadheid. Hij heeft mij verkeerd begrepen.” “Dus het is allemaal een misverstand. Wat moeten wij nu, Tom?” “Ik ga mijn vader uitleggen hoe het zat en ik ga vragen of hij u en tante Ger met Kerstmis wil uitnodigen. Wilt u dat?” “Ja, natuurlijk wil ik dat. Dat zou heel fijn zijn.” En zo kwam het dat na ruim acht jaar ruzie een vete werd opgelost en 2 broers elkaar op Kerstmis in de armen vielen, terwijl de beide echtgenotes snikkend stonden toe te kijken. Het werd een prachtig vredesfeest. Niet alleen vanwege het heerlijke kerstmaal, maar vooral wegens de gesloten vrede. En inmiddels is het traditie geworden, zo vertelde Tommy mij trots, toen we in een cafeetje samen een glühwein dronken.