# 127 - Zuslief

Mijn mobiel spoog grauwende teksten, mijn computer boog eronder door. Het was in die nadagen dat mijn moeders ogen niet meer glansden en ik een verrot kind was. Volgens mijn zus, de afzendster. De vloer was vet als ik voor haar kookte, zo meldde zij in deze nadagen, en mijn gebabbel matte moeder af. Ik deugde niet, had nog nooit gedeugd en daarom had zij vroegtijdig m’n haar al uit m’n hoofd gerukt. Ik vermeed spiegels omdat ik mijn zus zag en vroeg aan de anderen: 'Maar lijk ik dan op haar?' 'Nee,' zeiden zij. Ik liep naar haar toe, zelfs in de kerk wendde zij zich af, wij keken naar dezelfde baar. Nu stuurt zij geen berichten meer. En ik mijmer: Mis ik haar?