#126 - Respect

Oudoom, een jaar geleden kwam u onverwacht in mijn leven, het is nu tijd om weer afscheid te nemen. Ik kan nauwelijks beschrijven hoe geschokt ik was toen bleek dat u bestond. Mijn grootvader had nooit een woord over een broer gerept. Ik bezocht mijn grootmoeder om haar ter verantwoording te roepen. Al snel bleek hoe zwaar dit alles op haar gemoed had gedrukt. Met een stortvloed van woorden bracht ze haar man weer tot leven. Was ik mijn grootvader gaan zien als een beklagenswaardige man (als ik hem al niet verachtte), die weliswaar geniaal was, maar zijn intellect verstopte achter bitterheid en honderd-en-een simpele slechtverdienende baantjes, mijn grootmoeder liet me de andere kant zien, die van een van de meest veelbelovende wetenschappers die ons land gekend heeft. Maar wel een met een geweten, die voorzag hoe zijn onderzoek misbruikt zou kunnen worden ten bate van macht, geldelijk gewin, ten koste van de gezondheid, het welzijn van velen, en daar niet aan mee wilde werken. Mijn grootmoeder vertelde hoe alles waar hij bang voor was toch gebeurde, dat nota bene zijn broer daar in grote mate verantwoordelijk voor was. Hoe verdedigde u uw keuzes, oudoom? Vond u dat kennis geen moraal heeft? Dat u zelf niet verantwoordelijk was? Hoe het ook zij, voor mijn grootvader bestond u niet meer, en dus ook niet voor zijn kinderen, en ook niet voor mij. Ondertussen werd mijn grootvader ook nog een wetenschappelijk carriere ontzegd omdat hij onvoldoende vaderlandslievend zou zijn. En kostte zijn schone geweten hem de liefde van zijn kleinzoon. Oudoom, uw geld heb ik nuttig besteed. Ik heb me ingekocht in het geweten van de universitaire wereld, ik heb de bureaucratische molens in beweging gebracht, ik heb eerherstel voor mijn grootvader bewerkstelligd. Hij bestaat weer. En datgene waar ik mijn hele leven naar gezocht heb – respect hebben voor mijn voorgeslacht – heb ik nu eindelijk gevonden.