“Begrijp ik het goed,” zei ik op gedempte toon, “ik moet met u meegaan, en dan brengt u me vierendertig jaar terug in de tijd, en dan wordt een kosmische fout rechtgezet?” De vreemdeling knikte. “En voor zoiets stoort u me bij dit etentje.” Ik keek naar de tafel. Achtentwintig jaar getrouwd. Mijn vrouw, mijn zoon, mijn schoondochter - zes maanden zwanger -, mijn dochter, haar nieuwe vriend. De vreemdeling zweeg. “Nou,” en ik keek de vreemdeling aan met een vriendelijke glimlach, “het klinkt allemaal heel aantrekkelijk, maar toch denk ik dat ik dit keer bedank.” Zodra ik dat zei, veranderde alles om me heen. Het restaurant leek een soort cafetaria te worden. Mijn vrouw, mijn kinderen, ze wendden hun blik naar mij, keken eerst geschrokken, daarna smekend, daarna wanhopig, en losten vervolgens op. In hun plaats kwam een jonge man, bleek, onzeker, schichtig om zich heen kijkend - in zijn gelaatstrekken herkende ik iets van mezelf -, en zichtbaar ongelukkig. “Mijn zoon?” vroeg ik aan de vreemdeling. Hij zei niets. Het was even stil. “Dus,” concludeerde ik, “als ik met u meega en terugga in de tijd, dan wacht me een gelukkig leven met een vrouw en kinderen die goed terechtkomen. En als ik dat niet doe: geen vrouw en een zoon waar het niet best mee gaat.” De vreemdeling zei nog steeds niets, maar het leek of er een bepaalde voldane trek op zijn gezicht kwam. Ik keek naar mijn zoon en knikte zijn kant op. “Me dunkt dat hij me harder nodig heeft dan mijn andere kinderen,” zei ik, “ik ga niet met u mee.” Er verscheen een grauwe blik op het gezicht van de vreemdeling. en zonder nog iets te zeggen liep hij weg. Hij had verloren. Op hetzelfde moment veranderde het cafetaria weer terug in het restaurant. Mijn ongelukkige zoon bleek toch niet te bestaan. Mijn familie was weer terug, en ik ging weer op mijn stoel zitten. “Wie was dat nou?” vroeg mijn vrouw. “Iemand die dacht dat hij me kende,” zei ik, “maar dat bleek toch niet zo te zijn.”