#121 - Voor even als iedereen

Vanavond was het zover. De meest bijzondere dag van het jaar. De enige dag dat hij zich net als iedereen voelde. En dit jaar was het zelfs extra speciaal. De laatste keer zo speciaal was jaren geleden. Hij had er geen invloed op. Hij zag zijn doel steeds dichterbij komen. Het grind knarste onder zijn beenderen. Toen ie de eerste horde passeerde, steeg een akelig hoge lach op uit de duisternis. Verlichte gezichten keken hem aan. Fucking versieringen. Het interesseerde hem niet. Hij liep door tot het einde van het pad. Een sprong en een druk op de knop. Seconden die wel eeuwig leken te duren. Hier had hij lang naar uitgekeken. De deur ging voor hem open. Haar vlees zo zacht als een veren kussen, haar geur zo sterk dat hij het tot in zijn diepste longblaasjes opsnoof. Zijn slagtanden glinsterden in het duister en het kwijl liep als een lekkende kraan zijn mond uit. Zijn maag rommelde, zijn ogen werden pikzwart. Hij wilde toeslaan. ‘Wauw, zo levensecht heb ik die kostuums nog niet gezien vandaag’, zei de herkenbare stem van zijn buurvrouw. Het was alsof iemand een emmer ijskoud water over hem heen gooide. Er ging een knopje om in zijn hoofd en plotseling werd hij uit zijn instinctieve gedachtegang gehaald. Hij kon weer helder nadenken. ‘Trick or treat’, gromde hij. De buurvrouw gooide lachend een snoepje in zijn plastic tas, zonder te weten wie er voor haar stond. Hij moest hier zo snel mogelijk weg en nog voordat ze iets kon zeggen, had ie zich omgedraaid en was op vier poten weg gebeend, zijn buurvrouw verbaasd achterlatend. Hij walgde op dit moment van dat smerige snoep, maar wist dat hij er onder andere omstandigheden wel weer zin in kon hebben. Hij liep verder naar het volgende huis. Boven hem verlichtte de volle maan de straten.