#121 Hallo, ween.

Ze had een hekel aan verkleedpartijtjes, maar voor deze ene keer maakte ze graag een uitzondering. Ze stapte op de bovenste etage uit de lift en zag menig trol, heks en kabouter in de schamel verlichte bedrijfskantine rondlopen. De laatste keer dat zij hier was geweest, was bij gelegenheid van haar man's vijfentwintigjarig dienstverband. Niets in de ruimte deed nog denken aan het kille systeemplafond en de sfeerloze ambiance van toen. De commissie had fantastisch werk verricht: Het kille tl-licht was vervangen door lampionnen, het plafond was aan het zicht onttrokken door zwarte spinnenwebben. De meeste gasten hadden zich er makkelijk vanaf gemaakt, met een Venetiaans masker of een heksenhoed. Als één van de weinigen was Astrid onherkenbaar. Ze nam gretig een glas punch aan en sloeg het in één teug onder haar haakneus achterover. Ze speurde de ruimte af. Haar ogen moesten nog wennen aan het gedimde licht maar omdat ze wist wie, of beter, wat ze zocht, was dat geen probleem. Ze hadden immers samen de vermomming van haar man voor het jaarlijkse Halloween-feest uitgezocht. Achterin het bedrijfsrestaurant lichtte het 'scream'-masker op in de duisternis. Astrid leunde ongemakkelijk tegen het keukenblok, wat voor de gelegenheid was omgetoverd in een autopsie-tafel met alles erop en eraan. Ze zag hoe hij met zijn hele gewicht op zijn linkerbeen leunde, als altijd draaide hij nonchalant kleine rondjes met zijn rechtervoet. Onmiskenbaar Steef. Hij werd volledig in beslag genomen door een zombie schoolmeisje, dat al vele jaren gedoubleerd moest hebben. Het ontging Steef dat de dansvloer langzaam maar zeker vol stroomde met spoken, zombies of wat er voor zou moeten doorgaan. Hoe lang is het geleden dat hij met háár praatte, echt praatte? Toen het gesprek stil viel, pruilde het meisje. Steef schoof zijn masker omhoog. Zijn slanke hand gleed liefkozend over de littekens in haar gezicht, hij boog naar haar toe en kuste haar. Astrid hapte naar adem. Haar gekrijs ging door merg en been. "Wie is dat mens?" hoorde ze fluisteren. Met grote stappen zette zij koers naar het gewraakte duo. Ze haalde uit naar zijn wang. En hij schreeuwde.