#121 Het toch al vale heksenhuis

Het toch al vale heksenhuis trekt tegenover meneer Pompoen doorzichtig weg en scheurt onder het gewicht van de merelnesten die eigenlijk ravennesten hadden moeten zijn. Meneer Pompoen holt angstig weg of zich uit tot een angstig uiterlijk; je zou het vluchten kunnen noemen. Enkele heksen overleven de ramp wonderwel. Uit de transparante huisbrokken worden nieuwe wezens gehakt welke op restjes kromme neuzen worden geplakt. De merels, die eigenlijk raven hadden moeten zijn, pakken hun knapzak en vliegen bij gebrek aan bezems gebrekkig weg. Als gave raven keren zij op een dag terug, net op tijd om bij de ruïnes de kromme-neuzen-reünie bij te wonen. De raven vertellen niet waar ze vandaan kwamen, noch waar de merels bleven. De reünie loopt daardoor ernstig uit de hand; neuzen zijn van nature nieuwsgierig. De raven eindigen in de doofpot, de vogelsoep is niet te eten en de kromme neuzen die nu toch vooral erg bleek zijn, rest niets anders dan van de puinhoop een nieuw heksenhuis te toveren waarin ze zoet kunnen dromen van smakelijke soep. Weldra en ongemerkt, nestelen nieuwe merels op hun dak. En tegen het seizoen der pompoenen wandelt er zomaar een verse pompoen het heksenpad op. Je zou hem meneer Pompoen kunnen noemen. Het toch al vale heksenhuis...