‘Dag kleine jongen, waar kom je vandaan? Waar zijn je mama en papa? Mag jij nog zo laat alleen op straat?’ bezorgd kijk ik op de jongen neer. Het is elf uur, de laatste groepjes verklede kinderen zijn al lang geleden door de straat gekomen. Misschien is dit kereltje verloren gelopen. Ik heb hem hier in ieder geval nog nooit gezien. Ik hurk neer en kijk hem recht in de ogen. ‘Hoe heet je? Waar woon je?’ Ik aai over zijn blonde haartjes, ze voelen klam, hij is blijkbaar al lang buiten. ‘Mama heeft gezegd dat ik pas bij zonsopgang terug naar huis mag komen.’ zegt hij dapper. ‘Wat bedoel je, waar ga je slapen? Was je onderweg naar je papa of je oma misschien? Kom maar eerst binnen, je hebt het koud. Wil je een beetje warme chocolademelk?’ De ogen in zijn bleke gezichtje lichten op: ‘ja graag!’ Hij loopt zonder aarzelen met me mee naar binnen. Ik bekijk hem stiekem terwijl ik de melk warm maak. Zijn kledij is een beetje ouderwets, maar wel netjes. Hij ziet er niet onverzorgd uit, maar er is iets… ‘Ons huis is helemaal anders. Mama vindt licht maar niks, ze heeft alle ramen afgedekt met zwarte doeken. Ze is best lief, maar ze slaapt heel vaak overdag.’ ‘Is je mama ziek dan? Wie zorgt er dan voor je?’ vraag ik hem. ‘Ik zorg voor mezelf,’ zegt hij terwijl zijn ogen de pan met hete melk niet loslaten. ‘Waar ga je naar school? Ik heb je nog nooit gezien op het schoolfeest.’ ‘Ik ga niet naar school. Ik leer thuis. Mama vertelt me verhalen als ze wakker is.’ Hij drinkt gretig zijn chocomelk op. ‘Vroeger sloot mama me op in mijn kamer op 31 oktober, maar nu ben ik groot genoeg om één nachtje voor mezelf te zorgen.’ Hij slaat zijn hand voor zijn mond en kijkt me verschrikt aan. ‘Ik had mama beloofd hierover met niemand te praten.’ Hij staat op en ik laat hem zonder nog één woord te zeggen buiten. Ik kijk hem na tot hij oplost in het duister.