#119 - Stemmen

Vreemde muren staren me aan. Voor de ramen hangen grauwe gordijnen. Mijn lakens ademen een vreemd soort frisheid. Alsof het bed onbeslapen is. Als ik eruit stap, trekt de kou van de vloer door mijn hele lijf. Tegen de wand staat een kleine tafel met een houten stoel en een kast. Er hangen een paar kledingstukken in die ik niet ken. Aan de muur is een zwart bord bevestigd; in het bakje daaronder liggen een paar witte krijtjes. Ik pak er een en schrijf: ‘Waar ben jij?' Ik loop weer terug en ga liggen. Ergens in de verte hoor ik iemand roepen. Er rammelt een deur. Voetstappen lijken dichterbij te komen. Ik trek het laken strak over me heen en hoor mezelf ademen. Ik leef, maar ik wil niet meer bewegen. Niet hier in deze ruimte. Ik zal zo lang blijven liggen tot de lakens mijn geur overnemen. Ik voel een warme weldadige straal langs mijn benen lopen. Langzaam glijd ik weg ... Ik schrik op van een doordringend geklop. Direct daarna wordt de deur opengemaakt. Iemand staat voor mijn bed. Een onbekende stem zegt: ‘Goedemorgen, mevrouw Lindmans. Tijd om op te staan. Over een half uur is het ontbijt.' Hoe kent die vrouw mijn naam? Wat doet zij hier? Wat doe ik hier? ‘Ik geef u vast uw medicijnen; neemt u die maar in.' Ik duik nog dieper weg. ’Als u niet meewerkt, komt u hier niet weg. U wilt toch ooit weer naar huis?' Hoe weet zij wat ik wil? Heb ik een huis? ‘Ik zal toch echt mijn collega moeten halen, als u nu niet opstaat.' ... Gelukkig, het is stil. Ik ben weer alleen. Ik wil die stemmen meer om me heen niet meer horen. Ik luister scherp, want ze zullen zeker terugkomen en dan kloppen ze niet meer. Ze zullen me omsingelen en afvoeren. Mijn vijanden zijn overal. Hier in mijn cocon met mijn vertrouwde geur is het veilig. Wat ze ook zeggen, dit is mijn huis. Weer hoor ik de deur opengaan. Ze zijn met velen. 'je kunt niet meer weg 's morgens vroeg te bedenken dat je niet meer weg kan gaan' Van Armando uit: Verzamelde gedichten (1999)