'je kunt niet meer weg 's morgens vroeg te bedenken dat je niet meer weg kan gaan' Ik zit dus vast aan een ketting die alleen in mijn gedachten bestaat. Vastgeketend aan mijn bed, met het deken als een dwangbuis om me heen. Niemand anders dan ik in dit lege appartement, ik ben hier helemaal alleen, niemand om tegen mij te praten, mij gerust te stellen, mij te voeden. Ik ben uitgehongerd, onder de dekens moet er vast niets meer van mij zijn overgebleven, ik zal wel zo dun zijn als papier. Waarom ik zo alleen ben? Dat gaat u niets aan, dat is mijn eigen historie. Ik wil het u ook helemaal niet vertellen, dan zou u spontaan van een flat willen springen. Ik grinnik. Uit mijn bed kan ik niet, nooit meer. Ik zeg kan, maar bedoel wil. Op zoek naar excuses om mezelf het leven draaglijker maken, waardoor ik een excuus heb om in bed te blijven liggen. Maar dat is er niet, het ligt aan niemand anders dan ik. Het is mijn eigen stomme schuld dat zij onder die auto is gekomen. Nu is er dus niets meer. Hadden we maar kinderen gemaakt, nu is het de eenzaamheid die me de keel snoert. Ik wil hier dus niet meer weg. Ik hak de ketting door, stap uit bed. Ineens voel ik niets meer. Allang weet ik wat ik ga doen, dat heb ik al die tijd al geweten, maar ik wist het niet zeker. En terwijl ik het doe ben ik er nog steeds niet zeker van. Zonder dat ik het door heb sta ik plotseling midden in de woonkamer met een stuk touw in mijn handen. Een traan valt erop neer. Op internet zoek ik op hoe ik een strop maken moet. Na een aantal keer lukt het, het is een prachtige strop. Zo mooi, dat iemand hierin wel zou moeten willen sterven. Ik hang de strop als een ketting om mijn hals en loop naar het balkon. Starend naar mijn ketting, enigszins trots ga ik op het tafeltje staan om het uiteinde van het touw vast te maken aan het balkon boven mij. Zo moet het dus zijn, ik kan toch niet meer. Zo wel, mijn enige uitweg. De mensen die mij van beneden moeten aanstaren zie ik niet. Ik sluit mijn ogen en laat mezelf voorover vallen. De nek breekt.