#119 Als druppels op een blad

je kunt niet meer weg 's morgens vroeg te bedenken dat je niet meer weg kan gaan' Van Armando uit: Verzamelde gedichten (1999) januari 2016 Rob en Sanne voor altijd samen. Als een klein kind dat net het schrijven machtig is geworden, schrijft Sanne ingespannen letter voor letter in het boekje dat ze gebruikt om mooie zinnen te verzamelen voor haar gedichten. In gedachten kriebelt ze de bladzijde verder vol. ‘Zet je dromen in het universum’. De zin uit de nieuwe Happinez spookt al een week door haar hoofd. Het is een half jaar geleden nu, exact op de dag af, ziet ze aan de streepjes op haar koelkast. Tijdens de presentatie van haar dichtbundeldebuut, in het Amsterdam Hilton, waren de woorden even op haar tong blijven hangen, toen Rob de zaal binnenkwam met de champagne die straks geopend zou worden. In de drukke signeersessie was ze hem uit het oog verloren, maar hij bleek de laatste in de lange rij te zijn. Hij streek even licht langs haar hand, toen hij zijn exemplaar van haar bundel aanreikte voor een handtekening. Enkele spontane dichtregels kwamen boven borrelen toen ze hem in zijn ogen keek. De spikkeltjes in de grijsgroene irissen deden haar aan druppels op een blaadje denken. ‘Hoi ik ben Rob. Ik werk hier als manager. Ben een groot bewonderaar. Zullen we naar een rustig plekje gaan om wat te drinken?’ oktober 2016 Sanne draait op haar zij en rekt zich uit om de telefoon van het krukje naast haar bed te pakken. ‘Ik heb het gedaan. Ze was woest, maar ik ben gegaan. Ik was ineens zo moe, Sanne. Al die negatieve energie. Ben tijdelijk ingetrokken op mijn werk, in onze vaste kamer. Zie je gauw.’ xx Rob Ze laat zich terug in het kussen vallen en legt haar handen op haar borst. Het voelt alsof haar hart naar buiten wil kruipen om samen met haar een vreugdedansje te maken. Als er een God is dan heeft hij haar smeekbeden eindelijk verhoord. Haar lichaam wordt zacht van hoopvol verlangen naar de toekomst die ze al duizend keer heeft uitgetekend. De muziek van de telefoon onder haar kussen wekt haar. ‘Dag lieverd’, begint ze. ‘Sanne, ik ben het mam. Heb je het nieuws nog niet gehoord? Je moet niet naar buiten gaan, hoor je me!’ ‘Hoezo, wat is er dan, mam?’ ‘Er zijn aanslagen in Amsterdam gepleegd. In ieder geval bij Centraal en bij het Hilton. Ze zeggen dat het hotel compleet verwoest is. Sanne, ben je daar? Niet naar buiten gaan hoor.’