#117 Lathyrus

Op haar knieën zit ze voor het grafje achter de kerk, met haar armen om zich heengeslagen, maar de leegte en de kou vanbinnen verdwijnen niet. Ze knijpt haar ogen dicht, laat haar hoofd op haar bovenbenen zakken en wenst met heel haar hart dat ze dood mag gaan. Maakt niet uit hoe, als ze die allesoverheersende pijn maar niet meer hoeft te voelen. Ze kan het ook zelf doen, beseft ze ineens, en merkt hoe er een last van haar schouders glijdt. Weg van deze aarde is het enige wat ze nog wil. Vervolgens klinkt er een koor. Hemelse stemmen vibreren aangenaam door haar lichaam, dansen op haar bevroren hart. Ze komen haar vast halen en ze laat zich op de zachte tonen meevoeren. Geuren van bloemen laten haar opkijken. Een wiegje drijft op een pluizige wolk omringd door engelen. Die nemen het wiegje mee en terwijl ze op haar afvliegen lichten hun vleugels in allerlei pastelkleuren op. Door de schok als ze haar baby ziet, valt ze in de diepte. Maar iets warms vangt haar op en dringt door tot in haar diepste zijn. Haar dochtertje lacht twee tandjes bloot. In haar heldere oogjes schijnt de oneindigheid. Haar kleintje ligt op een bed van roze en witte bloemen. Het ijs in haar hart begint te scheuren. Dan vliegen de engelen weg - met haar baby. Ze staart ze na, tot ze worden opgenomen in een sterrenregen. Lage tonen zuigen aan haar en ze opent haar ogen. Een roze lathyrus ligt op het graf. Het tere bloempje verspreidt een liefelijke, zoete geur. Het koor klinkt door de kerkmuren, hoge stemmen vervlechten met de lagere. Voor het eerst ervaart ze iets van troost.