Ik ben ondertussen tot de slotsom gekomen dat ik en de muzen van de muziek een heel moeilijke relatie hebben. Mijn allereerste herinnering dateert van het weeshuis waar ik in terechtkwam na het bombardement op Rotterdam. De kinderen die graag pianoles wilden volgen mochten zich aanmelden. Ik vatte post aan de muziekkamer. Enkele kinderen mochten naar binnen, maar den deze niet. Mijn stiefmoeder speelde piano, maar wanneer ik maar een vinger uitstak naar de blinkende toetsen, kreeg ik de deksel op mijn vingers. In het vijfde leerjaar van de lagere school mochten we een muziekstukje aanvragen. Mijn stiefmoeder oefende thuis “Melodie in F.” Ik vond dit prachtig en stelde het voor aan de leraar. Die duwde me ruw weg met de woorden: “Dat is toch niets voor kinderen.” In mijn verlovingsjaren ging ik met mijn vriend en zijn ouders naar de bioscoop om “Fantasia” van Walt Disney te zien. Ik duizelde van geluk over zo veel schoonheid, maar het commentaar van de anderen was vernietigend: Zo'n rare, vervelende film. Ik hield mijn mond en dacht: “Ik zal wel niet goed snik zijn want ik vond de film zo mooi." Mijn echtgenoot leefde voor en door radio Luxemburg dat dag en nacht schetterde met Amerikaanse populaire songs. Ik las mijn boeken en stopte geestelijk mijn oren dicht. (Ook voor andere dingen.) Op rijpere leeftijd kwam in aanraking met de wereld van de opera. Ik droomde helemaal weg bij ”Parsifal” van Wagner. Voor mij duurde de vijf-uur lange voorstelling nog niet lang genoeg! Nog later voerde een man mij binnen in de wereld van de klassieke muziek. Beethoven, Mozart, Vivaldi, Bach, te veel en te mooi om op te noemen. Nu ben ik hardhorend. Alle muziek komt vervormd door een hoorapparaat naar binnen. Ik en de muzen van de muziek, het is hopeloos.