Ineens was je weg. Weg van je prachtige vrouw en lieve kinderen. Weg van ons, je collega’s en vrienden. Jij was vaak wat stiller. Wij kakelden en vielen lachend over elkaar heen in onze gesprekken. Allemaal wisten we als jij je mond open deed, waren wij doodstil. Nooit sprak jij à l’ímproviste. Jij had je ideeën goed doorwrocht. Alle voors en tegens goed afgewogen en pas daarna bracht je ze bij ons in beeld. In onze werkgroep bereikten we prachtige doelen. We zeiden ook tegen je, dat we zonder jou nooit zo hoog konden scoren. Als we ons doel bereikten, was jij, Victor altijd diegene, die zei: “Dit kun je alleen door samenwerking bereiken.” Ook al prezen we jou de hemel in als het ons weer lukte. Zichtbaar genoot je ervan, Victor. Wij waren oppervrolijk en dansten soms in het rond! Toch bleef jij altijd wat stiller, wij kregen onze vrolijkheid niet in jou overgegoten. Toen was je ineens weg. We waren vol verdriet. Kwalijk hebben we je het nooit genomen, boosheid om jou is nooit op onze weg gekomen. Alleen ongeloof en diep verdriet. Het zit nog in al onze zielen, Victor. “Het leven gaat verder”, zei je vaak een beetje peinzend. Dat is ook zo, echter we werken op andere werkplekken en andere oorden. Jouw naam valt niet letterlijk, als we weer eens bij elkaar komen. We weten allemaal dat we je missen, diep van binnen, na al die jaren zijn we je nog altijd echt verloren. “Nights in white satin”, het echoet nog in onze oren. Victor het gemis blijft, moge jouw ziel rust hebben en weten dat we nog steeds één zijn.