schrijfopdracht # 116 - Angst

Het meisje kon niet slapen. Er was vandaag zoveel gebeurd. Haar keel zat toegenepen. Geluidloos gleden de tranen. Ze trok aan haar haar. Ze had vrouwen gezien die zich de haren uit het hoofd trokken terwijl ze afschuwelijke kreten slaakten. Het meisje bezat die kracht niet. De dag was goed begonnen. De vrouwen hadden zich al vroeg verzameld op de binnenplaats. Ze kwetterden opgewonden en bewonderden elkaars sieraden en kleding. Slaven hadden hen in draagkoetsen naar de voet van een heuvel gebracht. Er was een massa mensen. Ook veel soldaten met prachtige pluimen op hun helm. Ze sleepten drie mannen de heuvel op. Met een schok herkende ze de eerste man. Hij liep gebukt onder een houten kruis, was geboeid en droeg een krans van doornstruiken op zijn bebloed gezicht. Een paar dagen geleden had ze aan zijn knie gestaan. Zijn hand had licht op haar hoofd gerust; zijn ogen hadden haar warm aangekeken. Moeder had haar nogal ruw meegetrokken. Angst in haar ogen. “Laat de kinderen tot mij komen”, had hij gezegd. Maar de kinderen werden van hem weggetrokken. Ze had gerild van afschuw tijdens de kruisiging. Moeder had gezegd dat ze flink moest zijn. De man was een misdadiger. Het recht moest zijn beloop hebben! Eerder op de dag had ze gezien hoe de man met de vriendelijke ogen geboeid werd; hoe een moordenaar werd vrijgesproken. Die man liep nu vrij rond. Hij kon nu wel eens op de binnenplaats rondsluipen. De paniek sloeg toe. Eindelijk kon ze gillen!