Hij droomde dat hij bovenop de witte rots stond. Overal om hem heen was water, een eindeloze zee. Hij was alleen, iedereen waar hij van hield was van hem gescheiden door het water. Vandaag nog had hij zijn knullen verteld over de eindeloze vruchtbare vlakte waar grote kuddes over rondzwierven, waar ervaren jagers nooit honger hoefden te lijden. Als er water was, was het drinkbaar. De zee was niet meer dan een verhaal. Hij zag zijn zoons kijken naar de verte, naar de glinsterende watervlakte – het was hoogwater – en hij zag dat ze het zich niet konden voorstellen. Hijzelf had dat ook niet gekund toen hij de verhalen hoorde van zijn vader. Maar hij zou ook niet geloofd hebben dat de kampplaatsen waar hij zich als kind zo veilig voelde, nu met vloed overspoeld werden. En toch was dat zo. En kon je een paar jaar geleden met laagwater nog met droge voeten de heuvels in het zuiden bereiken, nu kon dat niet meer. Langzaam vrat de zee het land op. Hij voelde zich leeg. Hij wist dat er een afscheid zou komen. Van zijn zuster, zijn zwager, zijn neefjes en nichtjes. En Ada zou van haar broers en hun kinderen afscheid moeten nemen. Nog een paar jaar, dan was het afgelopen. Dan was hun wereld half zo groot geworden. En dat maakte hem leeg.