#116 De zoon van

Ik wist dat ik zijn zoon was, de zoon van de man die daar lag op die plank, met zijn hoofd onder de guillotine. Robespierre. Mijn moeder had het me verteld, alles. Dat ik eigenlijk een ongeluk was, dat mijn vader nooit mocht weten dat ik zijn zoon was, dat dat grote gevolgen zou hebben voor de politiek. Ik snapte het vroeger niet, maar nu wel. Hij was belangrijk, anders had hij daar nu niet gelegen. De revolutie was in volle gang, met het onthoofden van mijn vader dachten ze verder te komen. Ik stond vooraan, ik kon zijn gezichtsuitdrukking zien. De beul stond naast hem, het publiek juichte hem toe. Ik voelde er niets bij, ondanks dat het mijn vader was. Ik had hem nooit gekend, het was een vreemde, hoe kon ik iets voor hem voelen? Toen was er dat ene moment, dat de wereld stil stond. Om me heen werd het stil, ik zag alleen nog mijn vader. Die lag met zijn hoofd omlaag, en in zijn laatste seconden hief hij zijn hoofd op en keek hij mij aan. Mijn hart stond even stil. Zijn blik zei alles. ‘Zoon, ik heb je nooit gekend, Maar ik voel dat jij mijn zoon bent. Je moet weten dat ik altijd van je heb gehouden, zelfs toen ik nog niet wist dat ik je had.’ Op hetzelfde moment als mijn vader liet ik een traan gaan. Dezelfde traan. Het mes ging door zijn nek.