Lid sinds

8 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

#116 De zoon van

Ik wist dat ik zijn zoon was, de zoon van de man die daar lag op die plank, met zijn hoofd onder de guillotine. Robespierre. Mijn moeder had het me verteld, alles. Dat ik eigenlijk een ongeluk was, dat mijn vader nooit mocht weten dat ik zijn zoon was, dat dat grote gevolgen zou hebben voor de politiek. Ik snapte het vroeger niet, maar nu wel. Hij was belangrijk, anders had hij daar nu niet gelegen. De revolutie was in volle gang, met het onthoofden van mijn vader dachten ze verder te komen. Ik stond vooraan, ik kon zijn gezichtsuitdrukking zien. De beul stond naast hem, het publiek juichte hem toe. Ik voelde er niets bij, ondanks dat het mijn vader was. Ik had hem nooit gekend, het was een vreemde, hoe kon ik iets voor hem voelen? Toen was er dat ene moment, dat de wereld stil stond. Om me heen werd het stil, ik zag alleen nog mijn vader. Die lag met zijn hoofd omlaag, en in zijn laatste seconden hief hij zijn hoofd op en keek hij mij aan. Mijn hart stond even stil. Zijn blik zei alles. ‘Zoon, ik heb je nooit gekend, Maar ik voel dat jij mijn zoon bent. Je moet weten dat ik altijd van je heb gehouden, zelfs toen ik nog niet wist dat ik je had.’ Op hetzelfde moment als mijn vader liet ik een traan gaan. Dezelfde traan. Het mes ging door zijn nek.

Lid sinds

11 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Hey Mike. Een belangrijk moment in de Europese geschiedenis. Misschien geeft je de naam Robespierre iets te snel weg, waardoor de spanning een beetje wegvalt. Veel lezers weten immers dat hij onthoofd is. Leest de hp de gedachten van zijn vader in zijn blik? Dan is het wel een heel gedetailleerde 'uitspraak' van de vader.

Lid sinds

13 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Mooi gedaan, duidelijk in de tijd verankerd. Het ritme zou je n.m.m. melancholischer kunnen maken, denk ik. Het is me nu iets te "rationeel' (niet meer dan een gevoel, hoor). Taalzeurtje: stilstaan is aaneen. "Stil" komt trouwens relatief veel voor in dit korte stukje.

Lid sinds

9 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
'ondanks dat het mijn vader was' mag voor mij geschrapt worden. *hij was een vreemde Ik sluit me ook aan bij bovenstaande feedback van de drie mannen. Door jou heb ik nu ook kennisgemaakt met Robespierre. Ik kende hem nog niet.

Lid sinds

10 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
@Meikiepeik, voor mij komt 'hoofd' relatief veel voor in dit korte stukje. Een blik die zelfs zegt: [zelfs toen ik nog niet wist dat ik je had] gaat mij te ver. Blijf schrijven!

Lid sinds

8 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Bijzonder goed gevonden. Even over de volgende alinea: Toen was er dat ene moment, dat de wereld stil stond. Om me heen werd het stil, ik zag alleen nog mijn vader. Die lag met zijn hoofd omlaag, en in zijn laatste seconden hief hij zijn hoofd op en keek hij mij aan. Mijn hart stond even stil. Zijn blik zei alles. ‘Zoon, ik heb je nooit gekend, Maar ik voel dat jij mijn zoon bent. Je moet weten dat ik altijd van je heb gehouden, zelfs toen ik nog niet wist dat ik je had.’ Op hetzelfde moment als mijn vader liet ik een traan gaan. Dezelfde traan. Te vaak het woord 'stil' ingezet. probeer een metafoor of anders omschrijven. En het is wat kort door de bocht te zeggen: ik heb je nooit gekend, maar ik voel dat.... Het lijkt alsof je daar snel een draai aan het verhaal wilt geven die je wenst, maar die meer uitleg vraagt of meer diepgang. gr. J.