#115 / Over-leven en verwerken

een onbekend boek, dat ik wel graag las vanwege de sterke emoties die erin voorkomen. 'De Ierse vallei' van Kimberly Cates. pg 259 Doen wat goed is voor de persoon om wie je geeft, ook als het pijn doet. De woorden bleven zich eindeloos herhalen in haar oren. Ze kneep haar ogen dicht en verplichtte zichzelf adem te halen. Haar vleugels uitslaan. Het ideaalbeeld toen ze van huis wegging om te gaan studeren en een leven in de stad uit te bouwen. Na haar studies waren haar vleugels geknakt geweest en nooit meer volledig hersteld. Ze was een schim geweest die zich op haar werk stortte om alles te vergeten. De stad was haar haven, de plaats waar ze onzichtbaar kon blijven, waar ze haar diepste angst niet in het gelaat hoefde te zien. De vrees dat ze ooit de man terug onder ogen zou komen die haar lichaam gewetenloos had genomen het moment dat ze had getreurd om de dood van haar moeder. Rondom haar hart had ze de nodige muren opgetrokken en haar leven sijpelde voort. Moeizaam en met de nodige twijfels had ze haar hart uiteindelijk weer kunnen openstellen voor de meest gevoelige man die ze ooit had gekend. Zijn handen over haar rug als ze het krampachtig snikken niet meer kon onderdrukken. Zijn oneindig geduld, de tederheid waarmee hij met haar omging, zijn stiltes die haar zonder woorden begrepen. Twee broers, totaal verschillend. Michael had haar gevraagd met zijn broer te praten, met de man die ze uit haar bestaan wilde wissen alsof hij een krijttekening was die met een sponsveeg kon verdwijnen. Ze had geweigerd en zijn verslagen gezicht was het laatste dat ze gezien had voor ze de deur achter hem had dichtgeslagen. De pijn van het fysieke geweld zou ze nooit kunnen vergeten. Haar liefde voor Michael voelde te goed om uit haar handen te laten glippen. Ze wilde opnieuw leven. Ze ademde diep in en nam de moeilijkste beslissing van haar leven.