De overvloed van Amerikanen geeft de menigte een wansmakelijk en surrealistisch voorkomen. Ze komen altijd verkleed als vrijheidsbeeld, of als Donald Trump, anders draperen ze zichzelf wel in de Amerikaanse vlag. Zeer luidruchtige mensen, die altijd lijken te willen dat je hun aanwezigheid opmerkt. Kamino slaakt een gedeprimeerde zucht terwijl hij dit gedegenereerde zooitje door de interdimensionale poort ziet waggelen, en het prachtige groene gras van Eledor verkrachten met hun modderschoenen. En die eindeloze selfies die ze dan maken met hun handmatige communicatiemachines, dat gebeurd altijd onder hard buldergelach. Die Amerikanen worden dan door de poort gevolgd door de zogenaamde Nederlanders, getooid in de meest afstotelijke oranje kledij die Kamino in zijn hele leven heeft gezien, en hij weet hoe de castraten uit het Zuiden erbij lopen. Die Nederlanders zijn altijd kleinerend, en spreken altijd heel langzaam omdat ze lijken te denken dat Eledoranen allemaal een verstandelijke beperking hebben. Soms proberen ze de Eledoraanse taal niet eens te spreken, en roddelen ze onderling in dat snerpende Germaanse taaltje dat ze bezitten. Luisteren doen ze ook al niet. Dan reizen ze af naar het Noorden om de Sneeuwtrollen potjes pindakaas te voeren, zelfs na uitgebreide waarschuwingen dat de Sneeuwtrollen een notenallergie hebben. Doet hen niets, het zijn Nederlanders. Die hoeven niet te luisteren. Kamino kan zijn woede niet langer inhouden. Hij spreekt zijn spreuk uit met een bulderende stem waar een God nog naar zou luisteren. Groen vuur daalt neer vanuit de voorheen zo oceaanblauwe lucht. Ze worden allemaal opgeslokt door het reinigende groene vuur. De Nederlanders, de Amerikanen, de dronken Britten... Gillend en onmenselijk lijdend gaan ze ten onder, maar die majestueuze Eledoraanse natuur blijft ongemoeid. Kamino heeft de spreuk afgesteld op alles dat niet van Eledor komt. Wat kun je zeggen, hij geeft om zijn cultuur. (Openingszin afkomstig uit Snow Crash van Neal Stephenson)