De enige bergen die hij ooit had gekend, waren de drie vulkanen die tot zijn knie reikten. Je hoefde er niet eens op te klimmen om de horizon te kunnen zien, had zijn vriend Urdus hem verteld. En hij, Pepijn, had toen gevraagd wat een horizon was, maar hij had geen antwoord gekregen. Daarom vertrok hij naar een andere planeet; Urdus had hem geleerd dat je de dingen beter onthoudt, wanneer je ze zelf ontdekt. Op de andere planeet was veel water. Het was meestal mooi blauw en 's nachts zwart, maar die nacht was het zilver. En boven dat zilver hingen duizend sterren. En ook een dikke, ronde maan. Daar had Pepijn er wel meer van gezien, maar deze scheen zó helder, dat je dwars door het donker heen kon kijken. Helemaal tot aan het einde van de zee. Want zo noemden de mensen het water hier. ‘Wat is er aan het einde van de zee?’ vroeg Pepijn aan een van de sterren. ‘Nog meer zee,’ zei de ster. ‘En daarna weer land. Maar dat kan jij niet zien. Wat je ziet, daar in de verte, is niet het einde van de zee. Dat is de horizon. Dat is waar de zee de bocht om gaat.’ ‘Valt het water er daar niet af?’ vroeg Pepijn. ‘Nee hoor,’ zei de ster. ‘Je staat op een grote bal. Op net zo’n bal als de maan daar, maar dan nog véél groter.’ Pepijn keek naar de glanzende bal die boven het zilver hing. Er viel geen water af. ‘Als je op een grote bal staat,’ vervolgde de ster, ‘dan kan je niet zien wat er aan de andere kant van die bal is. Maar daar is echt nog héél veel.’ Terug op zijn planeet, klom Pepijn op een van zijn drie vulkanen en zei: ‘Morgen loop ik naar de rest van mijn wereld.’ “Les seules montagnes qu’il eût jamais connues étaient les trois volcans qui lui arrivaient au genou.” (‘Le Petit Prince’ van Antoine de Saint-Exupéry, hoofdstuk XIX)