#115 - Op U wacht ik

'Misschien blijft er toch veel Duisternis en Verdriet,' begon ik toe te geven. Ik twijfelde reeds. Overmoedig had ik zojuist beweerd dat alle leed was verslonden tot overwinning, maar toen vloeide de zoete smaak van alcohol nog weldadig door mijn mond en keel. Hij keek me niet-begrijpend aan. De wereld om mij heen draaide; mijn hoofd bonkte. Blijf liggen en beweeg je niet, sprak ik mijzelve toe. ‘Alleen de Liefde is eeuwig,' fluisterde ik, ‘Niets zou me ooit van jou kunnen scheiden.' De pijn in mijn hoofd dreunde door, maar ik kon niet meer stoppen met praten: ‘Verdriet, noch Duisternis; Armoede, noch Ziekte; Angst, noch Benauwdheid, ze zullen ons niet deren.' Hij streelde zacht mijn oogleden, mijn mond, mijn borst, mijn buik en hij daalde af naar mijn Roede, die zich koninklijk verhief. ‘Mijn Prins, mijn Liefdesprins,' riep ik uit, toen het warme vocht troostend over mijn buik vloeide, ‘wijk nooit meer van mijn zijde.' Maar hij was alreeds in slaap gevallen en de Duisternis omvatte hem. Ik strompelde mijn bed uit en greep opnieuw naar de fles en dronk. ‘Op U, Eeuwige, wacht ik,' fluisterde ik nog, voordat de Nacht me overmeesterde. ‘Op U, op U alleen.' De eerste zin komt uit G.K. van het Reve, Nader tot U, Amsterdam 1966 p.86