‘En dit staat hier maar te verstoffen.’ Ze zei het heel zacht, dat woord ‘maar’ liet mij diep in haar kijken. Ze zei het niet tegen mij, maar tegen zichzelf. We stonden in het lege huis, haar vader was er ook al niet meer. ‘Misschien moeten we dit huis maar verkopen, Rob,’ zei ze. ‘Ja, dat is wel het beste.’ ‘Maar het is zo moeilijk. Dit is waar ik ben opgegroeid, allemaal herinneringen komen weer in me op, ik kan dit toch niet zomaar wegdoen?’ ‘Lieverd, als je het houdt denk je er iedere keer aan terug als je hier komt.’ ‘Maar misschien wil ik het wel helemaal niet vergeten. Ik had een mooie jeugd.’ Ik wreef met mijn hand over haar rug, ze liet een traan gaan. ‘Hé, niet huilen. Het heeft gewoon wat tijd nodig.’ ‘Weet je, het is net alsof ze er nog gewoon kan zitten als ik me nu omdraai. Daar, op die bank waar ze altijd zat. Die foto’s van haar die daar op de kast staan, zó echt. Het is angstaanjagend, ze kan gewoon niet dood zijn. Zo jong. En nog altijd die oude televisie, de koelkast die vastliep als je hem opendeed. Alles.’ Ik wist niet wat ik moest zeggen, zelf had ik beide ouders nog. Het leek me het beste om haar over haar rug te wrijven. ‘Het komt wel goed.’ Tussen haar snikken door knikte ze. ‘Je hebt gewoon wat tijd nodig.’ ‘Nee, als ik erover blijf piekeren komt het nooit goed.’ Ze wreef haar tranen weg, zuchtte, pakte het verstofte zwaantje en gooide het in de prullenbak. ‘Rob, ik denk dat we het huis maar moeten verkopen.’ De eerste zin komt uit het boek 'Birk' van Jaap Robben, een geweldige debuutroman.