De vrouw met de kinderwagen, de oudere man op het bankje, het stelletje dat in elkaar opgaat. Het zijn allemaal figuranten. Strikte instructies hebben ze, sommigen kijken me glimlachend aan, groeten me, maar ze mogen geen contact met me maken. Ze maken de film waar ik in speel levendig, maar kunnen de eenzaamheid niet verhullen waar ik me in bevind. Welke rol moet ik spelen? Iedereen weet wat hij moet doen, maar ik moet er naar raden, ik heb er geen aanwijzingen voor. Overal mensen die me niets kunnen vertellen, alleen maar doen wat hun is opgedragen. Ik neem nauwelijks meer de moeite om hen terug te groeten, het heeft toch geen zin. Ik loop rond in het dorp, op zoek naar iemand die echt een rol speelt, iemand die niet ergens is neergepoot om mijn leven wat kleur te geven, iemand die zelf leeft. Ik hoor schreeuwen. “… jullie allemaal,” vang ik op, en “laat me met rust!” Ik zie een gezette man met een rood hoofd, driftig gesticulerend. De mensen om hem heen deinzen terug, dit stond niet in hun script. Ik moet hem spreken, denk ik, hij is echt, hij weet wat de bedoeling van dit alles is. Ik probeer op hem af te stappen, maar iets houdt me tegen. Wat is het? Ben ik ook een figurant? De man die zoveel drukte maakte is nu weer rustig. Hij kijkt nog even verachtelijk om zich heen, dan loopt hij weg. Ik blijf achter.