# 114 Kok in de wok

Hij zet de witte muts op zijn sluike zwarte haren die bij de slapen licht grijzen en plaatst de pan, gevuld met water, op het vuur. Zijn Nederlandse vriendin plaagde hem destijds met zijn werk, zei dat ze het wel leuk vond dat hij met vuur speelde. Hij vond het niet grappig, was blij dat hij een baan had en begreep haar zo vaak niet dat ze uiteindelijk de relatie verbrak. 'Je neemt alles veel te serieus,' zei ze, 'het leven is kort, geniet ervan.' Alsof hij niet wist dat het leven kort was. Zijn vader was maar negenenveertig jaar geworden en zijn moeder slechts vijf jaar ouder. Zijn zus was direct na de geboorte overleden, was hem verteld. Hij stond er dus alleen voor. Tot hij Mei-Lan ontmoette. Haar begreep hij wel. En ze was klein en slank en haar stem klonk muzikaal. Mei-Lan werkte bij de Chinese Muur in het naastgelegen dorp. 'In de bediening,' zei ze. Wat erop neerkwam dat ze voor het grootste deel schoonmaakwerk deed maar toch een zekere status had. Het maakte haar niet uit. Ze had werk, een inkomen, een toekomst. Cheng zet de wok naast de grote pan op het vuur. Hij pakt zwijgend het bord dat hem door de eerste gast in de rij wordt aangereikt en kiepert de inhoud in de grote pan. Na een minuut of drie giet hij olie in de wok en vraagt: 'Welleke saus?' Hij houdt de wok schuin, een vlam schiet omhoog, likt aan zijn zwarte vingers. Hij voelt het niet, houdt zijn hoofd geroutineerd iets achterover. Er staat een meisje van een jaar of zeven voor hem. Haar ronde ogen weerspiegelen de vlam, haar blik is gretig en nieuwsgierig, haar mond staat open en vormt een o. Cheng houdt van kinderen, hij had ze zelf graag gewild maar Mei-Lan bleek onvruchtbaar. 'Volgende,' roept hij, en zonder op te kijken steekt hij zijn hand uit.