11 mei 1981 Ed, Mark, Lia en ik zijn na het examen Economie naar de eendenvijver in het Leidse Hout gegaan. Het was een warme dag. Het gras was pas gemaaid en rook heerlijk. De gloed van de zon werd af en toe door een briesje van mijn gezicht geveegd. Als de bomen niet ritselden hoorde ik de stad in de verte. Naast mij rekte Lia zich zacht hummend uit. Mark en Ed hadden het over Esther. ‘Maak nou eens werk van haar, man,’ bromde Ed, ‘pak haar gewoon een keer op d’r bek voor een ander het doet.’ Ik kon Mark horen fronzen. ‘Zo’n meisje is ze niet.’ Mark is al maanden verliefd, maar hij heeft principes. Ik bewonder hem er om, al denk ik soms dat hij gewoon bang is. ‘Als je niks doet, gebeurt er niks,’ zei Ed. ‘Als ik het doe als jij,’ antwoordde Mark, ‘wil ik niet wat er gebeurt.’ Er gleed een schaduw over mijn oogleden. Ik rook shampoo en patchoeli. ‘Kom eens,’ hoorde ik Lia zeggen. Ik deed mijn ogen open. Ze had een madeliefje geplukt en schoof het steeltje in het spleetje tussen mijn voortanden. ‘Zeg eens wat.’ Haar stem lachte al. Ze zat rechtop, door de zon leek het alsof haar haar in brand stond. ‘Wat moet ik dan zeggen?’ vroeg ik, terwijl ik langs het puntje van mijn neus keek en het bloemetje zag wapperen. Lia grinnikte. ‘Schattig,’ zei ze. Ik sloot mijn ogen weer en zag mezelf liggen, in dat park, in die stad, op die planeet, in dat heelal, waar ik maar een fractie van een seconde ben op alle tijd die er is, nog niet eens een moment. Maar ik was daar, mijn vrienden waren er. Het was goed.