# 113 Een ontmoeting

Een ontmoeting Banjarmasin, 14 okt. 1985. Twee maanden geleden vloog ik met een DeHavilland DHC-6 van Berau naar Long Bawan in noord Borneo, een vlucht van 160 mijl. Wij, mijn co-piloot Megawati Wibowo en ik, vertrokken rond het middaguur en we zouden een half uur later landen op Long Bawan Airport. Na een korte tussenstop zouden we met een zestal geologen aan boord terugvliegen. Een kwartier na de start viel een van de twee motoren stil en vloog in brand. Terugkeren naar Berau was geen optie en ergens een buiklanding maken nog minder. We vlogen boven een uitgestrekt oerwoud zonder verkeerswegen. De kist verloor snel hoogte en was moeilijk op koers te houden. We besloten te springen. Hangend aan onze parachute zagen we nog hoe het vliegtuig mijlen verder neerstortte en explodeerde. De jungle in Borneo is wel onmetelijk groot, maar gelukkig staan de bomen niet dicht op mekaar. Ik had geluk. Ik landde niet midden in een boom, maar schampte langs een aantal bomen, die met hun kruinen tegen elkaar stonden. Op het moment dat ik door het oerwouddek heen viel ontstond er een hoop kabaal. Tientallen vogels vlogen onder luid protest van hun rustplaatsen. Het waren neushoornvogels met hun fel gekleurde snavel en lange staart. Zij waren niet de enige die de schrik van hun leven kregen. Een hele clan orang-oetans raakte in rep en roer. Ik kon ze van dichtbij bekijken, want mijn parachute bleef in de bovenste boomtoppen hangen. Om mij heen een woud van kaarsrechte, kale boomstammen, met afhangende lianen die tot de grond reikten, dertig meter lager, waar de zon nauwelijks toegang had. Het was alsof ik was neergedaald op een andere planeet. Ik hing daar een half uur, had de omgeving scherp in me opgenomen en ingeschat hoe ik aan deze hachelijke situatie zou kunnen ontsnappen. Toen zag ik een verwarde knot wol langs een liaan naar beneden komen: een moeder orang-oetan met een pasgeboren baby als met klittenband aan haar langharige buik geklemd. Ze maakte wat mompelgeluiden, die werden beantwoord door familieleden die haar op afstand volgden. Moeder orang was me nu tot op twee meter genaderd. Ze observeerde me nieuwsgierig, maar zondere enige blijk van affect. Toen stak ze haar lange, roodharig arm naar me uit… Op het moment dat ik haar zwarte vinger aanraakte ging er een schok door me heen, een golf van nooit eerder ervaren vreugde.