Lid sinds

12 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

# 113 Een ontmoeting

Een ontmoeting Banjarmasin, 14 okt. 1985. Twee maanden geleden vloog ik met een DeHavilland DHC-6 van Berau naar Long Bawan in noord Borneo, een vlucht van 160 mijl. Wij, mijn co-piloot Megawati Wibowo en ik, vertrokken rond het middaguur en we zouden een half uur later landen op Long Bawan Airport. Na een korte tussenstop zouden we met een zestal geologen aan boord terugvliegen. Een kwartier na de start viel een van de twee motoren stil en vloog in brand. Terugkeren naar Berau was geen optie en ergens een buiklanding maken nog minder. We vlogen boven een uitgestrekt oerwoud zonder verkeerswegen. De kist verloor snel hoogte en was moeilijk op koers te houden. We besloten te springen. Hangend aan onze parachute zagen we nog hoe het vliegtuig mijlen verder neerstortte en explodeerde. De jungle in Borneo is wel onmetelijk groot, maar gelukkig staan de bomen niet dicht op mekaar. Ik had geluk. Ik landde niet midden in een boom, maar schampte langs een aantal bomen, die met hun kruinen tegen elkaar stonden. Op het moment dat ik door het oerwouddek heen viel ontstond er een hoop kabaal. Tientallen vogels vlogen onder luid protest van hun rustplaatsen. Het waren neushoornvogels met hun fel gekleurde snavel en lange staart. Zij waren niet de enige die de schrik van hun leven kregen. Een hele clan orang-oetans raakte in rep en roer. Ik kon ze van dichtbij bekijken, want mijn parachute bleef in de bovenste boomtoppen hangen. Om mij heen een woud van kaarsrechte, kale boomstammen, met afhangende lianen die tot de grond reikten, dertig meter lager, waar de zon nauwelijks toegang had. Het was alsof ik was neergedaald op een andere planeet. Ik hing daar een half uur, had de omgeving scherp in me opgenomen en ingeschat hoe ik aan deze hachelijke situatie zou kunnen ontsnappen. Toen zag ik een verwarde knot wol langs een liaan naar beneden komen: een moeder orang-oetan met een pasgeboren baby als met klittenband aan haar langharige buik geklemd. Ze maakte wat mompelgeluiden, die werden beantwoord door familieleden die haar op afstand volgden. Moeder orang was me nu tot op twee meter genaderd. Ze observeerde me nieuwsgierig, maar zondere enige blijk van affect. Toen stak ze haar lange, roodharig arm naar me uit… Op het moment dat ik haar zwarte vinger aanraakte ging er een schok door me heen, een golf van nooit eerder ervaren vreugde.

Lid sinds

7 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Dos, dat is boeiend, heeft ze je geholpen om uit je benarde situatie te komen? Ik ben benieuwd hoe het met je afliep! Mooie omschrijvingen ook: "Toen zag ik een verwarde knot wol langs een liaan naar beneden komen: een moeder orang-oetan met een pasgeboren baby als met klittenband aan haar langharige buik geklemd." Graag gelezen, dit soort teksten doen me altijd verlangen naar de rest van het verhaal.

Lid sinds

10 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
@Lieve Dos, ik ben zo blij dat je weer bent thuisgekomen, alhoewel in Borneo en niet in de Congo. Ik zie dat je apenhoofdje weer glimt en blinkt; moeder orang heeft je vast schoongelikt. Het zijn weer wonderlijke belevenissen die ik van jouw hand mag lezen. Eerst vroeg ik me af of je de voornaam van je copiloot wel goed had geschreven. Zou het niet Megawatt zijn geweest gezien het uitvallen en exploderen van motoren? Het is altijd fijn weer een kostelijk verhaal van jou te lezen. (terugvliegen zoals terugkeren/neushoornvogel en affectie?)

Lid sinds

8 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
Prachtig beschreven, ik voelde bijna de aanraking van de orang-oetan moeder! Gelukkig is het allemaal goed met je gekomen na 14 oktober 1985, want we mogen je teksten nog steeds zien komen! Graag gelezen.

Lid sinds

12 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Dos, dat is boeiend, heeft ze je geholpen om uit je benarde situatie te komen? Ik ben benieuwd hoe het met je afliep! Mooie omschrijvingen ook: "Toen zag ik een verwarde knot wol langs een liaan naar beneden komen: een moeder orang-oetan met een pasgeboren baby als met klittenband aan haar langharige buik geklemd." Graag gelezen, dit soort teksten doen me altijd verlangen naar de rest van het verhaal.
In mijn dagboek staat het verhaal natuurlijk veel uitvoerig beschreven dan ik hier kwijt mag. Heel in het kort zal ik de afloop schetsen. Ik hing daar ver boven de begane grond en besefte al gauw dat ik daar voorlopig het beste kon blijven hangen. Ik was niet gewond, had een noodrantsoen bij me en heel belangrijk: de omgeving was niet vijandig; integendeel zelfs, de orang-oetans waren heel vriendelijk. Ik had de thuisbasis per radio al laten weten dat ons toestel was gecrasht en de exacte positie opgegeven. Mijn parachute hing in de top van de boom en was vanuit de lucht goed zichtbaar. Twee uur later al vloog er een verkenningsvliegtuigje boven me en maakte enkele rondjes ter bevestiging dat ze me hadden ontdekt. Die dag hoefde ik niet meer te rekenen dat ze me zouden komen verlossen. De avonden vallen er vroeg. Ik heb me geamuseerd met mijn medebewoners. Ik heb ze alle van dichtbij leren kennen. Veertien stuks waren het. Reuze leuke beesten. Moeder orang kwam me zelfs een aangebeten vrucht presenteren, die ik dankbaar heb aangenomen, maar niet opgegeten; je weet maar nooit. Van dichtbij heb ik ook kunnen zien hoe orang-oetans voor het slapengaan een plateau bouwen waarop ze zich te ruste leggen. De volgende dag kwam er in alle vroegte een legerhelikopter en de berging was een fluitje van een cent. Megawati heeft de sprong ook overleefd, had alleen een verbrijzeld sleutelbeen.

Lid sinds

12 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
@Lieve Dos, ik ben zo blij dat je weer bent thuisgekomen, alhoewel in Borneo en niet in de Congo. Ik zie dat je apenhoofdje weer glimt en blinkt; moeder orang heeft je vast schoongelikt. Het zijn weer wonderlijke belevenissen die ik van jouw hand mag lezen. Eerst vroeg ik me af of je de voornaam van je copiloot wel goed had geschreven. Zou het niet Megawatt zijn geweest gezien het uitvallen en exploderen van motoren? Het is altijd fijn weer een kostelijk verhaal van jou te lezen. (terugvliegen zoals terugkeren/neushoornvogel en affectie?)
Mili, hij heette echt Megawati, maar wij noemden hem Kilowatt omdat hij meer dan honderd kilo woog. De oorzaak van de motorcrash is nooit achterhaald. Waarschijnlijk slecht onderhoud. De kist was al achttien jaar oud. Een van de eerste van dat type. Dank voor je belangstelling. Ook voor je correcties. Affect handhaaf ik; zie Dikke van Dale

Lid sinds

12 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Prachtig beschreven, ik voelde bijna de aanraking van de orang-oetan moeder! Gelukkig is het allemaal goed met je gekomen na 14 oktober 1985, want we mogen je teksten nog steeds zien komen! Graag gelezen.
Marie, als jij de aanraking bijna gevoeld hebt, dan heb ik het goed beschreven. Ook jij bedankt voor je belangstelling.

Lid sinds

8 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Ik begin je liefde voor chimps en orang-oetans te begrijpen, Dos. Ze maakten (en nog steeds veronderstel ik) deel uit van je leven. Ik kan me inbeelden, als je daar enkele uren tussen hemel en aarde bungelt, dat al je zintuigen veel scherper staan. Een mooi perspectief om alles wat onder, boven en naast jou in de bomen zit te observeren. Heb je er nog nooit aan gedacht je dagboek te publiceren?

Lid sinds

12 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Wat ik heel mooi vind aan dit verhaal dat je van een geluksmoment geniet, een aanraking door een vinger van een aap terwijl het avontuur met de parachute en het uitkomen in een boom toch wel enige spanning met zich meebrengt. Hoe mooi communicatie met apen kan zijn, zag ik in een documentaire over die vrouw, Jane Goodall die met apen communiceert. Heel bijzonder is dat. Je beschrijving van de aanraking is bijna voelbaar door je woorden. Het ware gevoel blijft vanzelfsprekend jouw unieke ervaring.

Lid sinds

12 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
@Marlie en @Maddy, ik begin nu werkelijk te geloven dat ik met mijn verhaal te ver ben doorgeschoten. Ik kan geen dagboek publiceren om de doodeenvoudige reden dat het niet bestaat; het was slechts onderdeel van de schrijfopdracht. Het verhaal is dus uit de dikke duim gezogen. Met een beetje research en inlevingsvermogen is het tot stand gekomen. Door jullie reacties komt het me wel voor dat het verhaal enigszins geloofwaardig is overgekomen. Dat doet me deugd. Met Megawati (Kilowatt) heb ik al die jaren contact onderhouden. Vorig jaar nog heeft hij me een tegenbezoek gebracht. Veel herinneringen opgehaald. Dank voor jullie reacties.

Lid sinds

7 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Wauw Dos, wat een leuk verhaal! En of het nu waar is of niet, ik vind het aangrijpend en leuk om lezen.

Lid sinds

10 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Het feitelijke eerste deel van je verhaal deed me bijna stoppen met lezen wegens tijdgebrek. Ik ben blij dat ik het niet deed want anders had ik jouw bijzondere geluksmoment gemist. En heerlijk verhaal. :nod:

Rol

  • Anoniem
Hallo Dos Wijnhof, En toen kwam de aap uit de mouw. Voor velen van jullie is het moeilijk gebleken om echt gebeurde geluksmomenten te beschrijven. De fictie lonkt en is tegelijk een mooi schild om achter te schuilen. Hoe dan ook vind ik het een mooi verhaal. Dat je goed in fictie bent, blijkt wel uit de geloofwaardigheid van je verhaal, mooi gedaan. Maar of ik je de volgende keer weer zal geloven… Schrijfcoach Corrie

Lid sinds

12 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Het feitelijke eerste deel van je verhaal deed me bijna stoppen met lezen wegens tijdgebrek. Ik ben blij dat ik het niet deed want anders had ik jouw bijzondere geluksmoment gemist. En heerlijk verhaal. :nod:
Marietje, geen tijd voor het moment is geen excuus. Later, als je ruimer in de tijd zit, kun je het verhaal immers alsnog lezen. Maar fijn dat je het toch gelezen hebt en er ook nog van genoten. Dank je wel.

Lid sinds

12 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Hallo Dos Wijnhof, En toen kwam de aap uit de mouw. Voor velen van jullie is het moeilijk gebleken om echt gebeurde geluksmomenten te beschrijven. De fictie lonkt en is tegelijk een mooi schild om achter te schuilen. Hoe dan ook vind ik het een mooi verhaal. Dat je goed in fictie bent, blijkt wel uit de geloofwaardigheid van je verhaal, mooi gedaan. Maar of ik je de volgende keer weer zal geloven… Schrijfcoach Corrie
Corrie, werkelijk beleefde geluksmomenten zijn door de veelvuldige herinnering eraan vaak zo afgezaagd dat je de lust ontbreekt er ook nog eens over te schrijven. Fictie brengt je in andere werelden met nooit eerder beleefde ervaringen. Vandaar mijn vlucht in de verbeelding. Je moet de schrijver ook niet op voorhand geloven, zeker niet als hij in de eerste persoon enkelvoud schrijft. Als zijn verhaal maar geloofwaardig is, of anders de moeite van het lezen waard. Dank voor je commentaar.

Lid sinds

15 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Dag Dos, een heel mooi geluksmoment heb je beschreven, of het nu waar is of niet! Ik heb genoten van vingercontact, moest even aan ET denken. :o

Lid sinds

12 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Dag Dos, een heel mooi geluksmoment heb je beschreven, of het nu waar is of niet! Ik heb genoten van vingercontact, moest even aan ET denken. :o
Dag Blavatsky, ik moest denken aan de vingerreiking van Michael Angelo, die tot in den treure wordt gekopieerd. Dank voor je reactie.