Eindelijk tijd om nog eens neer te schrijven wat er allemaal gebeurd is. Het was ‘s morgens al zo warm dat we in de schaduw moesten ontbijten. De boter was gesmolten nog voordat ze op onze toast kwam. We bezochten een oud stadje met een kerkje vol schedels en nadien stopten we aan het strand om in de golven te springen en naar de zonsondergang te kijken. Het ideale leven, ik was gelukkig. Midden in de nacht werd ik wakker, ik voelde me uitgerust en alert, maar durfde niet bewegen om de rust die als een warme deken over me lag niet te verstoren. Buiten klonk het geluid van een verdwaalde krekel en in de verte loeide een koe. Voor de rest was het stil. Of nee, toch niet. Ik hoorde de vertrouwde ademhaling van mijn man, diep en regelmatig. De kamer ernaast was enkel gevuld met de ademhaling van de kinderen, ook zij waren beiden in diepe slaap. Het klonk als een melodie in de verbijsterende rust om me heen. Ik werd meegesleept in een spiraal tot mijn hart het bijna begaf, het gevoel van geluk op dat moment was te groot om vast te houden. Dit was wat ik me altijd had voorgesteld van het leven: een prachtman en twee lieve kinderen. Ik hoorde ze nu alledrie in hun grootste kwetsbaarheid en was de enige getuige van dit uitzonderlijke moment. Die slapeloze nacht zal me voor altijd bijblijven, wat er ook gebeurt, dit blijft mijn meest gekoesterde geluk.