Ik fietste dolend door de straten van San Diego toen mijn ketting eraf vloog in de bocht naar rechts. De man die bezig was in zijn garage, poetste zijn knalrode auto. 'Can I help you,' vroeg hij en hij maakte mijn ketting. 'Where you from,' vroeg hij en toen ik Amsterdam antwoordde, zag ik zijn groene ogen veranderen in twee glimmende kogels. 'Red Light District,' zei hij fluisterend, dicht bij mijn oor en ik wierp mijn rode krullen speels in mijn nek. Hij wilde met mij meefietsen naar de kust maar toen ik hem een kus gaf en 'Thank you so much' zei, was ik snel vertrokken en reed de steile heuvel af. Een straat met verpulverde deuren in stacaravan's, kapotte ruiten en bewoners met stukke harten en gebroken dromen passeerde ik terwijl de wind treurig door mijn wielen waaide. Ik sloeg linksaf. Ik rook de zilte zee, de Grote Oceaan hoorde ik ruisen en zag enorme golven beuken tegen de rotsen. Een blauwe wolkenlucht waar vier pelikanen achter elkaar vlogen. Ik voelde mij welkom. Hun wijde vleugels waaiden de vrijheid naar mij toe, hun dichte snavels spraken stilte. Daar stond ik met mijn fiets op de Sunset Boulevard. Nog nooit voelde ik mij zo bemazzeld.